Kitty, Daisy & Lewis in het spoor van The Clash

Het Britse familieverbond Kitty, Daisy & Lewis liet voor het eerst een outsider in zijn sound inbreken: Mick Jones van The Clash mocht Kitty, Daisy & Lewis The Third een blinkend kroontje geven.

Mick Jones vergeleek ons opnameproces met Fitzcarraldo," lacht Lewis Durham over hun samenwerking met de voormalige Clash-bassist, die kennelijk graag in films denkt. "Pas daarna zijn we te weten gekomen dat dat een waanzinnige cultfilm is van Werner Herzog waarin Klaus Kinski het in zijn kop haalt om een boot over een berg te duwen."

Was de opname van hun derde album zo'n calvarietocht? Niet helemaal. De muziek makende Durhams, twee zussen, broer en hun vader en moeder, kochten in thuisbasis Camden een Indiaas restaurant dat al jaren stond te verkrotten en bouwden er een studio in. "Toen Mick er voor het eerst een voet binnenzette, was het nog een zootje. Begrijpelijk dat hij zijn bedenkingen had toen we hem vroegen om de plaat te producen. We hebben ons drie jaar uit de naad gewerkt om alles rond te krijgen. Maar kijk, het is gelukt en we zijn er trots op."

Een nieuwe studio, dus. Wil dat zeggen dat ze hun vintage sound die ons meenam naar zweterige juke joints vol rock-'n-roll en blues uit de jaren 1940 en '50 en hun analoge manier van werken overboord hebben gekieperd? Niet helemaal. "Het klopt dat we wel wat gesofisticeerder klinken," vindt Kitty. "Maar we werken nog steeds analoog, maar we hebben nu zestien tracks gebruikt in plaats van acht. Voor ons is dat een hele vooruitgang. (Lacht) Ons eerste album was opgenomen in een stoffig achterafkamertje en dat gaf het die vintage sound. Nu wilden we een professionelere sound, er mocht wat vlees aan hangen. Eigenlijk hebben we gewoon gevolgd wat de songs vroegen."

Die vroegen meer om reggae, of was dat een invloed van Mick Jones? Niet helemaal. "De songs waren al geschreven toen hij erbij kwam," zegt Lewis. "We hebben altijd naar ska en reggae geluisterd, nu is het ons eindelijk gelukt om dat naar de plaat te vertalen. Mick is een muzikale veelvraat, hij houdt ook van hedendaagse dingen."

"Bij onze eerste meeting in een pub had hij het over 'A swingin' safari' van Bert Kaempfert, een van de liedjes waar we mee zijn opgegroeid," pikt Daisy enthousiast in. "We waren sceptisch om iemand binnen te laten in onze wereld, we hadden tot nog toe alles zelf gedaan, maar toen wisten we dat het goed zat."

Die fluitende instrumentale million seller van die Duitse orkestleider, is dat de basis van hun gouden oude sound? Niet helemaal. "Ik kocht cd's en cassettes van de Spice Girls en Britney Spears als tiener," lacht Kitty. "Maar thuis zongen we van kleins af songs die vader en moeder goed vonden. 'Going up the country', 'Got my mojo working', dat soort dingen. We stelden er ons geen vragen bij. Mensen kruipen niet meer vaak samen rond de piano om een avondje te zingen, maar voor ons was het normaal. Die nummers laten je niet meer los, net zoals kinderliedjes. Niet?" Helemaal.