Joris Van de Moortel: kunst in het wild

Galerie Nathalie Obadia is opnieuw het decor voor de wilde werken van kunstenaar-muzikant Joris Van de Moortel.

Joris Van de Moortel durft zijn gitaar al eens kapot te slaan of zijn boxen te overgieten met hars. De wilde energie van zijn performances vertaalt hij naar zijn sculpturen en installaties. Zoals nu, voor de tweede keer bij Galerie Nathalie Obadia.

De meeste werken die je tentoonstelt zijn uitlopers van eerdere performances. Is dat ook nu het geval?
Joris Van de Moortel: Er zijn verschillende performances die in It's no longer a thing but a performance group samenkomen: Wax on dat ik op Art Rotterdam voorstelde, A journey through speaker one dat in Villa Empain plaatsvond en ook delen van de performance/installatie Don't you know you're gonna mess up the carpet in het Parijse Palais de Tokyo. Maar er zijn ook nieuwe elementen, zoals video's. Gisteren hebben we de laatste opname gemaakt in de Hobokense Polder met de band Dan Browne. We hebben daar 's nachts een set gespeeld in het bos, in het licht van de koplampen van mijn wagen, met een transformator op de motor voor de versterkers.

Maak je wel vaker video's?
Van de Moortel: Ja, maar die zitten meestal vervat in sculpturen. Ik ga ze niet zomaar projecteren op een muur. De nieuwe video zullen we brengen vanuit een van de podia die ik heb gebruikt voor Wax on. Een andere video wordt vanuit een sculptuur geprojecteerd door heel de ruimte.

En er zijn nu voor het eerst ook tekeningen van jou te zien.
Van de Moortel: Ik heb ze vroeger wel eens getoond in publicaties op kleiner formaat, maar nu stel ik ze voor het eerst in een galeriecontext tentoon. Die tekeningen zijn altijd aanwezig, maar tot nu toe vond ik het niet echt nodig om ze te tonen. Het is niet omdat bepaalde werken bestaan, dat je ze ook moet opnemen in een expo. Maar dat doe ik nu dus wel.

In de galerie zien we objecten die de energie van de performances vertalen naar composities van vorm en kleur.
Van de Moortel: Ja, maar het is meer een manier van werken die verlegd wordt naar een andere plek. Een performance vindt plaats in een beperkte tijdspanne voor een livepubliek. Je weet dat je bekeken wordt. De adrenaline stuwt je voort. Je zit in een totaal andere drive dan wanneer je alleen en in alle vrijheid in het atelier werk maakt – en al dan niet afmaakt. Ik vind die druk wel een goede stimulans. Maar niet voortdurend.

Op Art Brussels ga je wel een concert geven?
Van de Moortel: Ik ga er spelen met het Ur Gerausch Kammer Ensemble, dat bestaat uit de kern van Dan Browne en een aantal mensen waar ik nog nooit eerder mee speelde. Kandidaten mogen zich altijd melden. (Lacht) Ik heb nooit een vaststaand beeld van waar ik naartoe wil. Dat is bij mijn optredens ook zo. Ik ben een fan van Sun Ra, die meer dan honderd platen uitbracht, die nagenoeg allemaal verschillend zijn maar toch steeds Sun Ra!

It's no longer a thing but a performance group

data: 22/4 > 30/5

waar: Galerie Nathalie Obadia, Charles Decosterstraat 8, Elsene