Future Old People Are Wizards: Feestje voor het einde van de wereld

Nu dat Drums are for Parades op een laag pitje staat, hebben drummer Piet Dierickx and zanger/guitarist Stijn Vanmarsenille – samen met Nele De Gussem – hun ideeën gebald in het project Future Old People Are Wizards. Hun debut Faux Paw combineert donkere ritmes met melodieuze passages.

Toen Wim Reygaert, brulboei bij het Gentse power riff-combo Drums Are For Parades, in 2012 besliste zijn band even on hold te zetten, besloten twee van zijn kompanen alvast niet bij de pakken te blijven zitten. “We hadden nog voldoende ideeën liggen, en zijn demo’s blijven maken,” zegt drummer Piet Dierickx, die de actieradius met alleen (zanger en gitarist) Stijn Vanmarsenille een beetje te beperkt vond.

Maar wat was er eerst: die vreemde groepsnaam of een afgewerkte song?
Piet Dierickx: Goede vraag! De naam van de band pikte ik uit de tv-serie Family Guy. Ik vond het zo’n megacoole quote dat ik in 2012 zelfs een Facebookpagina heb aangemaakt onder die naam. Maar de band bestond toen dus nog niet. Die is pas anderhalf jaar oud.

Wat is het verschil tussen Future Old People Are Wizards en Drums Are For Parades?
Dierickx: Niemand zit te wachten op een afkooksel van Drums Are For Parades, wij zelf ook niet. Maar onze invloeden kunnen we natuurlijk niet uitwissen. We bevinden ons dus in hetzelfde universum, maar op een andere planeet. Bij Drums Are For Parades gaan we all the way qua geluidsarsenaal. Future Old People Are Wizards is eveneens hard, maar ook wel mellow, en melodieuzer. Door de backings van Nele zit er minder agressie in het palet en er is één duidelijke afspraak: geen laptops op het podium. We halen onze wall of sound uit een reeks op elkaar gestapelde synths. Dat we niet noodzakelijk heavy gitaren en keiharde drums nodig hebben bewijzen we op de bevreemdende synth-achtige slottrack “Cotton Sheep”. Wees niet verbaasd als er op onze volgende plaat zes van die nummers staan.

Maar vooralsnog overheersen tracks die melodieuze passages afwisselen met duistere pletwalsritmes en psychedelica, zoals “Teenage Hospital”. Waar is de lugubere videoclip trouwens opgenomen?
Dierickx: In een leegstaande vleugel van het Sint-Jozefziekenhuis in Oostende, in de voormalige spoedoperatiezaal. Eerst wilden we het in een gewone ziekenhuiskamer doen, maar dat zou er veel minder creepy uitzien. Het valt vast op dat we gek zijn op de abstracte, weirde humor van Jiskefet: de clip is donker, maar tegelijk ook grappig. Wim heeft de clip overigens geregisseerd als cadeau voor mijn verjaardag. Mag ik hem daarvoor nogmaals bedanken? Net als Fons, het zoontje van de andere gitarist van Drums…, dat op onze operatietafel belandde? Het blijft allemaal in de familie. (lacht)

Tot slot: wat voorspellen de piramiden op de platenhoes?
Dierickx: Een feestje voor het einde van de wereld. In de piramiden, die uit de woeste golven oprijzen, herken je wolkenkrabbers en rotsen. Je merkt dat we fans zijn van donkere seventies psychedelica en Tangerine Dream. Space is the place, weet je wel. Het is misschien cliché, maar voor ons toch vooral mythische shit. Ik werk als productfotograaf en heb vroeger wel vaker hoezen ontworpen, onder andere voor Gorki (het album Vooruitgang, tp). Eigenlijk was ik vergeten hoe leuk dat was. We zijn ondertussen weer nieuwe tracks aan het klaarstomen met Drums…, want dat is en blijft the mothership. Maar deze nieuwe band willen we niet zomaar laten vallen: er zijn nog te veel onontgonnen ideeën… en hoezen die ik wil maken.

6/11, 20.00, €15