Film: Still the water

In Mogari no mori beeldde de Japanse Naomi Kawase op virtuoze wijze een mystieke ervaring in een oerbos uit. In Still the water neemt ze de kijker mee naar Amami, een eiland waar de bewoners nog vasthouden aan eeuwenoude tradities en geloven dat de sjamanen een brug slaan tussen leven en dood.

Een jongen is van slag door een aangespoeld lijk. Een meisje maakt zich dapper op voor het nakende afscheid van haar langzaam stervende moeder. Tussen de twee met levensvragen worstelende jonge mensen bloeit er iets moois. Liefde en dood zijn eigen aan de wereld. Het ene moment is de zee een onderwaterparadijs om naakt te verkennen, het volgende leidt een tyfoon tot meedogenloos woeste golven.

Beide scènes zijn hoogtepunten in een hypersensitieve hymne aan de cyclus van het leven. De initiatie van Kaito en Kyôko is ook die van de kijker. Volledig meegaan in de spirituele boodschap is geen verplichting. Het is zo ook intens genieten van de schoonheid van de soms woeste, soms rustige wereld en de vele kleine momenten die een mens verzoenen met het bestaan. Een dochter die haar hoofd te rusten legt bij haar verzwakte moeder, een moeder die steun zoekt bij haar man. Een man die zich lachend afvraagt tegen wie hij zijn kopje mag leggen en daarna net zozeer opgaat in het turen naar de hemel. Verstrekkend verstillend.

zalen: Vendôme