Film: s'Enfuir

Zijn naam staat in de muziekencyclopedieën, maar wie kent Albert Huybrechts? Vijf minuten muzikale moed volstaan nochtans. De kenner die vijf minuten naar zijn composities luistert, beseft dat geen Belg Béla Bartók dichter heeft benaderd. De leek die vijf minuten luistert, raakt bevangen door de droevige, expressieve en onmiskenbaar schone muziek.

Hoe het mogelijk is dat Huybrechts niet honderdmaal bekender is, wordt verduidelijkt in een documentaire. De vergeten componist groeide op in een kleine arbeiderswoning in Anderlecht in een wijk waar de beerput en de waterpomp nog gedeeld werden. De vroege dood van zijn vader verplichtte Huybrechts op jonge leeftijd om thuis voor brood op de plank te zorgen. Dat werd een levenslange, weinig fraaie strijd.

Hij probeerde van alles – honden fokken, zoeken naar een methode om geld te verdienen met paardenkoers, champignons kweken – maar niets leverde welstand op. Het bleef behelpen met pianolessen en optredens in variétéorkesten. Doordringen in de nog zeer burgerlijke, afgeschermde wereld van de klassieke muziek was begin twintigste eeuw nog erg moeilijk.

Een problematische relatie met vrouwen, zijn moeder op kop, dreef de bevlogen componist nog meer in het isolement. In 1938 stierf hij, amper 39 jaar.

Dit tragische verhaal wordt helaas slecht verteld. Hoofd en bijzaak worden niet van elkaar gescheiden. De regisseur rijdt zichzelf hopeloos klem door bijna alles te vertellen vanuit het subjectieve standpunt van Jacques Huybrechts. Die schreef een nooit gepubliceerd boek over zijn miskende broer. De soms wollige, hoogdravende zinnen doen pijn aan de oren.

Deze documentaire verdrinkt in weinigzeggende beelden, anekdotiek en verongelijkt gejammer. De prachtige muzikale fragmenten kunnen dat niet helemaal rechttrekken. Albert Huybrechts in de belangstelling plaatsen, is wel een verdienste op zich.