Film: Pride

Nog voorspelbaarder dan vallende bladeren in de herfst was de publieksprijs die Pride op het voorbije Filmfestival van Gent won. De sociale komedie over holebi’s die zich niet zonder slag of stoot aan de zijde scharen van stakende mijnwerkers, is een onweerstaanbare crowd-pleaser in de traditie van The Full Monty. “De eerste drie keer dat ik het scenario las, heb ik moeten huilen”, zegt Dominic ‘McNulty’ West die de flamboyantste activist speelt.

Pride rakelt een mooi, waargebeurd verhaal op. In 1984 richten enkele solidaire holebi-activisten LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners) op. Ze laten zich niet uit hun lood slaan wanneer de stakende mijnwerkers aarzelen om hun steun te aanvaarden en trekken met een busje naar een mijnwerkersdorp in Wales. In deze trotse, politiek correcte feelgoodfilm staat een bende jonge wolven (Ben Schnetzer, Faye Marsay, George MacKay) pal tegenover ouwe rotten als Bill Nighy, Imelda Staunton en Paddy Considine. Een categorie apart is Dominic West, bekend geworden als de tegendraadse inspecteur McNulty in de uitmuntende tv-serie The Wire. Hij speelt drag queen Jonathan.

Kende je Lesbians and Gays Support the Miners?
Dominic West: Ik kende hun verhaal niet maar ik herinner me wel dat homo’s en lesbiennes in de pers constant zwart gemaakt werden. Ze waren publiek vijand nummer één. Thatcher verweet hen homoseksualiteit te promoten. De strijd van de mijnwerkers ken ik zeer goed. Ik groeide in Sheffield op. Daar bevond zich het hoofdkwartier van de nationale mijnwerkersbond. Ik was dertien tijdens de staking.

Je kon geen groter verschil bedenken dan tussen mijnwerker uit Wales en homo’s en lesbiennes uit Londen. Beide groepen waren wanhopig en hadden heel veel vooroordelen over elkaar. Breng dat samen en je krijgt drama en compassie. De eerste drie keer dat ik het scenario las, heb ik moeten huilen.

Nostalgisch naar de jaren tachtig?
West: Wat de kleren, de muziek, de kapsels en de politiek betreft ben ik totaal niet nostalgisch naar de vreselijke jaren tachtig. In je tienertijd wordt je muzikale smaak gevormd voor de rest van je leven en ik zat opgescheept met The Smiths en consoorten. Ik kan hen niet uitstaan. Ik ben te laat geboren. Ik hou van de muziek van de jaren zestig en zeventig. Ze zijn al eens teruggekomen, ik hoop dat de jaren tachtig niet nog eens terugkomen. Ik kan niets bedenken in het voordeel van de jaren tachtig.

Niets is wel heel weinig.
West: Ik heb graag naar Dallas gekeken.

Hoe actueel is de film volgens jou?
West: Hoewel de jaren tachtig niet zo ver achter ons liggen, hebben we inzake gay-politiek grote vorderingen gemaakt. De homocultuur is nu algemeen aanvaard. De mijnwerkers zijn minder goed af geweest. Er werd hen verteld dat ze niet moesten vrezen voor hun industrie. De mijnen die niet rendabel waren, moesten dicht en meer was er zogezegd niet aan de hand. Vandaag weten we dat hun industrie wel vernietigd is en dat ze groot gelijk hadden om te staken. Van de honderden koolmijnen zijn er maar twee open gebleven.

Pride is relevant voor vandaag. Het is goed om er aan herinnerd te worden dat we sterke vakbonden nodig hebben. In Engeland zijn ze bijna van het toneel verdwenen. In mijn sector heeft de vakbond geen tanden. Weet je waarom er zoveel Amerikaanse blockbusters in Engeland gedraaid worden? Omdat ze grote belastingvoordelen krijgen maar ook omdat niemand hier deftig betaald wordt. Het wordt tijd dat we ons groeperen, zeker de crewleden.