Film: Ni le ciel ni la terre

“Je ne disparais pas, je m’absente,” slaat de Franse kapitein Antarès Bonnassieu uit zijn botten op het einde van deze metafysische oorlogsfilm. En zeggen dat hij aan het begin van de film nog een toonbeeld van rationalisme en pragmatisme was, zoals het een goede kapitein betaamt.

Zelfs als hij Antarès Bonnassieu heet. Hoe is het zo ver kunnen komen? Tijdens een missie in het grensgebied tussen Pakistan en Afghanistan verdwijnt een van zijn mannen en dan nog een en nog een. De Taliban lijkt het niet te zijn, want die staan voor hetzelfde raadsel. De geloofwaardige vertolkingen, die van kapitein Jérémie Renier op kop, houden de film met beide voeten op de grond.

Dat is nodig, want de vragen zijn esoterisch. Is er meer tussen hemel en aarde dan we denken? Blunderen we door de ogen te sluiten voor het mysterie?

Eén bijkomende briljante vondst had van een goed een uitstekend scenario gemaakt. Iets meer middelen en debuterende regisseur Clément Cogitore had zwaar indruk kunnen maken met zijn filmische uitnodiging om voorbij het zichtbare te kijken. In het oog te houden, die jongen.

zalen: Actor's Studio, Vendôme