Film: Mr. Turner

Mike Leigh portretteert de romanticus die voorafgaat aan de impressionisten in een film van tweeëneenhalf uur. De onvolprezen regisseur gaf de hoofdrol aan iemand die eigenlijk helemaal niet op William Turner lijkt: Timothy Spall. Gouden zet.

Last van Engelsen die grappen dat je geen vijf bekende Belgen opnoemen kunt? Sla ze om de oren met Van Eyck, Rubens, Bruegel, Van Der Weyden en Magritte en daag ze uit om vijf bekende Engelse schilders te noemen. Met wat geluk beginnen ze over hun portretschilders en dan kan je er hen fijntjes laten weten dat die school alles te danken heeft aan onze Antoon van Dyck.

De discussie riant gewonnen kan je vervolgens op verzoening aansturen door zelf over Joseph Mallord William Turner te beginnen. Die behoort met Francisco Goya en Caspar David Friedrich tot de kunstschilders van de Romantiek.

De man die eerder al schitterde in de Leigh-klassiekers Secret and Lies en All or Nothing werd voor zijn vertolking bekroond tijdens het Festival van Cannes. Hoe wonderschoon enkele van zeetaferelen ook zijn en hoe magistraal hij het licht ook weergaf, Turner wordt niet op een piëdestal geplaatst. Zo goed drukt hij zich met verf uit, zo slecht drukt hij zich in het dagelijks leven uit.

Meestal beperkt hij zich tot een dierlijke gegrom. Zijn ex-maîtresse met dochters of zijn dienstmeid behandelt hij als een vod. Alleen bij zijn vader en met een latere maîtresse schijnt de reislustige observator enigszins op zijn gemak te zijn. Met de jaren lijkt zijn non-conformisme steeds meer op excentriciteit. Een reden om hem niet te begrijpen, is dat niet. Achter de norse brombeer gaat een zachter mens schuil dan je op het eerste gezicht denkt.

Het zou kunnen dat Mr. Turner meer lijkt op de andere films van Mike Leigh dan op de historische figuur. Een verwijt is dat niet. Mr. Turner is niet Leighs beste film wel een van zijn mooiste. Zijn vaste cinematograaf Dick Pope liet zich door Turner inspireren. Tweeëneenhalf uur vliegen voorbij.

Zalen: Aventure, Vendôme, UGC Gulden Vlies.