Film: El Botón de Nácar

Een reflectie over kosmos en water gecombineerd met een verhaal over genocide en repressie, is dat niet wat vergezocht? Niet als je Patricio Guzmán heet.

De gerenommeerde regisseur van documentaires als Nostalgia de la luz vertrekt van een druppel water in een gefossiliseerde kwartsblok en van de Atacama-woestijn, de plek in Chili waar de grootste telescopen ter wereld staan, om het dan te hebben over de inheemse volkeren die door de kolonisator werden uitgeroeid, nomaden die leefden van de zee met het heelal als kompas.

Guzmán, met zijn zachte vertelstem, evoceert dat verleden met prachtige natuurbeelden, foto's uit een etnologisch archief en interviews met mensen die nog het Kawésqar spreken. In de Stille Oceaan werden onder de dictatuur van Pinochet ook ruim duizend lichamen van politieke dissidenten gegooid. Zo maakt Guzmán grote sprongen in de tijd, maar hij weet alles intrigerend te condenseren tot een wrang en magnifiek poëtisch essay, goed voor de prijs voor het beste scenario in Berlijn.