Film: Bridge of Spies

Steven Spielbergs Koude Oorlog-thriller Bridge of spies is zo spannend als Munich en zo politiek, humaan en historisch maar actueel en relevant als Lincoln.

Van de eerste majestueuze beelden van cameragenie Janusz Kaminski weet je dat je goed zit. Een schilder (revelatie Mark Rylance) verlaat zijn appartement in New York en wordt gearresteerd op verdenking van spionage voor de Sovjet-Unie. Het is 1957, de Koude Oorlog heeft tot een angstklimaat geleid. Huisvaders overwegen bunkers te bouwen, kinderen leren op school wat te doen bij een nucleaire aanval. Het volk en de pers willen het communistische zwijn zien hangen. Pro forma krijgt Rudolf Abel een proces en dus ook een advocaat: James B. Donovan.

Hoe ver Steven Spielberg en de scenaristen Matt Charman, Joel en Ethan Coen zijn gegaan in de dramatisering van het historische personage, weet ik niet. Maar hun James B. Donovan is de ware held, type Atticus Finch uit To kill a mockingbird of de Jeff Smith die James Stewart neerzette in Mr. Smith goes to Washington van Frank Capra. Hier neemt Tom Hanks de honneurs waar en hij doet dat prima. James B. Donovan houdt het hoofd koel op het moment dat de rest van het land, verblind door haat, angst en patriottisme, dat niet doet. Inclusief de rechters en de politici. Donovan maakt echt werk van de verdediging van zijn cliënt, de democratische en humanistische waarden indachtig, en haalt geen bakzeil op het moment dat zijn gezin een aanslag overleeft. In 1962 wordt hij naar Berlijn gestuurd om Abel uit te wisselen met een Amerikaanse spionagepiloot die de Russen hebben neergehaald. De spanning is te snijden, de muur is in opbouw. Opnieuw houdt Donovan het hoofd koel en weet hij realpolitik te koppelen aan menselijkheid.

Bridge of spies is glashelder verteld, klassiek-virtuoos in film omgezet en zeer onderhoudend. Een betere handleiding voor koelbloedigheid en humanisme in angstige tijden kunnen we onze regering niet schenken.

zalen: Le Stockel, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies