Eriksson Delcroix: 'We zetten onze joker in'

Een hart dat op hol slaat: zo mag je het verbond Eriksson Delcroix omschrijven dat het postcountryduo met Heart out of its mind verstevigt. "Pas op, dat kan van vreugde zijn, maar ook van verdriet."

Aah, aaahh, aaaahhh, aaaaahhhh! Let's..." Net wanneer David Bowie ons daags na zijn heengaan vanuit het hiernamaals uitnodigt om te dance'n, beseffen we dat we in bar Bravo zijn beland voor Eriksson Delcroix. "We zijn allemaal met zijn muziek opgegroeid, hè," knikt Bjorn Eriksson wanneer we naar een hoekje schuifelen waar The Thin White Duke wat meer in het geroezemoes wegzakt. "Gek toeval wel dat Christophe Vekeman in de perstekst die hij voor ons schreef het over ons als een 'volwassen Bowie in de Far West' heeft," grinnikt Nathalie Delcroix. "Mijn ouders hadden een hoop Bowie in hun platenkast," zet Bjorn het gesprek verder. "Station to station vond ik als kind heel intrigerend, zeker in de liveversie op het album Stage. Met die maffe geluiden aan het begin. Net Steve Reich."

Krautcountry
Eriksson Delcroix is zelf ook niet vies van wat geëxperimenteer met geflipte sounds, iets wat in zijn oerversie The Partchesz een kleine tien jaar geleden al duidelijk was. Op zijn nieuwe album Heart out of its mind baart de instrumentale koortsdroom 'Riding on a snake with a bottle of tequila in my hand' van hun debuut For ever een nakomeling in het met unheimische loops en samples stoeiende 'Snakebite'. Het is de country waarmee ze geassocieerd worden sinds ze 'het mooiste countrykoppel van Vlaanderen' werden gedoopt, meegesleurd in de hype rond de film The broken circle breakdown, ver voorbij. Country en bluegrass zijn slechts een paar gespen van het zadel waarin Eriksson Delcroix zich heeft gehesen.

"Wij luisteren naar zovéél dingen," benadrukt Nathalie, die naast Eriksson Delcroix nog altijd met Laïs toert, stemmen inkleurt bij Birds that Change Colour en net nog een single uitbracht met Ansatz der Maschine. Bjorn Eriksson heeft vorig jaar afscheid genomen van de bijzonder succesvolle Broken Circle Breakdown Bluegrass Band, maar treedt nu ook op met Les Blauw, met onder meer ook de geweldige Jon Birdsong, waarmee hij zijn liefde voor Django Reinhardt kanaliseert. "Nooit gedacht dat ik een hobby zou hebben," glimlacht hij, terwijl we beseffen dat zijn dunne snor hem sprekend doet lijken op de zigeunerjazzvirtuoos uit het Waalse Liberchies.

"Met mijn vader speelde ik bluegrass, daarin vind je ook dat virtuoze, zoals bij de banjospeler Clarence White, maar op den duur deden we ook heel veel cajun. Dat is nogal repetitief en ik wilde ook kunnen soleren, indruk maken op de maskes. (Lacht) Django gaf mij die ruimte, alhoewel ik eigenlijk niet van gipsyjazz houd. Maar Django... (Mijmert) Die vibrato, die tristesse, dat is zo schoon."

Als tiener had hij ook een new beat-fase, vertelt hij. En de laatste jaren raakte hij nogal in de ban van krautrock, bands als de Duitse elektronicapioniers Cluster en de producties van Conny Planck. "Misschien vind ik daarin ook dat desolate terug dat in de bluegrass zit. De akoestische gitaren en banjo's en dobro's in ons klankpalet verwijzen daar nog naar, en live blijft dat ook zeer leuk om te doen, maar eigenlijk evolueren we daar in onze liedjes steeds verder van weg."

Dat hart dat op hol slaat, dat moet van blijdschap zijn, denken we bij de titel van hun tweede album. Eriksson Delcroix kreeg veel aandacht met zijn debuut, speelde Vlaanderen plat, en heeft ook nu een druk tourschema voor de boeg, tot in Nederland en Frankrijk toe. Het tweetal trok zelfs naar Nashville, heeft sindsdien countrycoryfeeën Gillian Welch en David Rawlings in zijn adresboek en belandde er in de Voice-o-Graph van Jack White. Maar als we het vergrootglas richten op de teksten van de nieuwe liedjes, blijken het niet al zoete suikerspinnen en donzige roze wolkjes. "Het is dubbel," knikt Nathalie. "Toen we de plaat maakten, zijn we door een erg heftige periode gegaan. We zijn een goede vriend verloren."

Mistigris
Die vriend blijkt Tom De Weerdt alias DJ Low te zijn, de veel te vroeg gestorven bezieler van platenlabel Lowlands en ongekroonde muziekgoeroe van de Antwerpse scene, naar wie het broze 'Dead birds' verwijst. "Wij waren ooit een koppel, lang geleden," vertelt Nathalie. "Zijn verlies was een schok, het donkerste jaar uit mijn leven. Maar de teksten zijn er bij Bjorn uitgekomen." "Tom heeft me muzikaal heel erg geïnspireerd," verduidelijkt Bjorn. "Hij had zo'n gigantische kennis van muziek, van speciale muziek vooral, obscure dingen. Hij heeft mij veel aangereikt. Heart out of its mind is een ode aan hem." Een dode eren met een bonzend hart, wat kan er mooier zijn?

Of ze een kat hebben die Mistigris heet, vragen we ons af na het beluisteren van het gelijknamige liedje. "Had gekund," lacht Nathalie. "Een mistigris is een soort vrijgeleide, een joker die je kan inzetten bij zwartepieten," zegt Bjorn. "Tom was een fervente kaarter. Iedereen zou ooit één wildcard moeten krijgen in zijn leven. Dit is er een voor hem."

Eriksson Delcroix

* 11/2, 20.30, GC De Lijsterbes, Kraainem

* 21/4, 20.00, GC De Moelie, Linkebeek

* 28/4, 20.00, GC De Zandloper, Wemmel