In een hoekje (of elders) met een boekje

Hij heeft gereisd als kok, zeeman en koerier. In zijn vrije tijd heeft Manuel Lauti zich jarenlang op straatfotografie en sociale fotografie toegelegd. In zijn jongste boek brengt hij de lezende mens in beeld. Een boek(je) om te koesteren.

E en witharige man die zit te lezen in een (geneeskundig?) museum, zijn voluminueus boek ligt op een vitrinekast met onder andere een doodshoofd. Een paar bladzijden eerder zit een eveneens witharige vrouw op haar knieën voor de crimiafdeling van een boekenwinkel. In de hoek een portret van Haruki Murakami. En nog eentje om het af te leren: twee toiletdames, de ene leest Nous Deux, de andere laat de titelpagina niet zien. Wel te zien is een artikel met als kop: Le bonheur de Charlene.

Dat is het eerste deel van het boek: lezende mensen op de meest onverwachte plaatsen. Het zijn bijwijlen ontroerende beelden, lezende mensen, gestudeerde mensen en mensen met een nederig beroep, verenigd door het gedrukte woord. In het tweede deel laat hij mensen zien die hem een literair fragment toestuurden.

Lauti is een Fransman die al twaalf jaar in en rond Brussel woont. Om den brode heeft hij al meer dan één beroep uitgeoefend, maar altijd is hij in zijn vrije tijd met fotografie bezig geweest. Nu is hij fotograaf in bijberoep.

Lauti: “De idee voor het boek is ontstaan in de tram. Ik zat recht tegenover een dame die een boek aan het lezen was. Op een gegeven moment kijkt ze me aan, ze glimlacht en leest dan verder. Ik had de indruk dat ze me wou laten delen in haar plezier – het moet een grappig boek of een grappige passage geweest zijn. Toen dacht ik: ik breng lezende mensen in beeld, maar ik vraag ook aan toevallige passanten om me een literair fragment te sturen. Als compensatie ga ik ze fotograferen en krijgen ze de foto. De passanten waren willekeurig, de meesten Franstalig, maar ook een paar Engelstalige, een Nederlandstalige en een Duitstalige.”

De meesten zijn gewone stervelingen zoals u en ik, maar er zitten ook een paar bekende namen tussen. Muziekliefhebbers kennen vast jazztrompettist Jean-Pol Stiévenart. Lauti sprak de kunstenaar aan na een jazzconcert. Hij stuurde een tekst van de bekende jazzpercussionist Max Roach. Modeontwerper David Jeanmotte, die Lauti tegen het lijf liep in de Brusselse metro, hield het met een eigen tekst kort en bondig bij: ‘Ne connaissant pas le futur, je crée le présent’.

Hotdogs
Joke V. ligt in haar tuin (?) op haar zij, een groen grasveld, een lichtgroene muur en bovendien draagt ze een groene jurk. Joke koos voor een tekstfragment uit Putain putain van Arno:
“Il ya des gens qui parlent beaucoup
Mais qui ne disent rien du tout
Il y des gens qui crèvent de faim.”

Johan de B., stijlvol in zwart-wit citeert Jean-Paul Sartre: “L’enfer, c’est les autres.”

En om af te ronden: Catharina A. koos voor een fragment uit Amerika – prairie en buildings, uitgegeven bij Reinaert in Brussel in 1956. Auteur is de ons onbekende Plien Pycke, maar het fragment is schitterend: “De heerlijkste bevinding van die dag werd mijn lunch in een klein eethuisje, waar men hotdogs bestelde. De hotdog, één der meest typische gerechten, is een ongeboterde sandwich gevuld met een warm Frankfurter worstje en naar believen gespijsd met mostaard en ketchup (gespijsde tomatensaus die op geen enkele tafel in de States ontbreekt)...”

Het boek ‘pages inattendues’ van Manuel Lauti bevat een schat aan foto’s en teksten, in het midden kan u uw eigen foto en tekst kleven. Het boek is te koop o.a. bij Passa Porta en kost 20 euro. In de bar van Théâtre Marni aan de Vergniesstraat 25 te Elsene loopt van 17 februari tot 29 maart een expo met foto’s van Manuel Lauti. Ze zijn te bezichtigen tijdens de avonden dat er een spektakel is het theater. Info op www.theatremarni.com en 02-639.09.82.