Douglas Firs: 'Het voelde als één grote droom'

De weg is het doel, maar soms moet je ook aankomen. Gertjan Van Hellemont ging road trippin' in Italië, Frankrijk en het grote Amerika, en keerde terug met The long answer is no, het tweede album van onze eigen countryrockhoop Douglas Firs.

Onderweg zijn: het is de aloude modus operandi van de zoekende artiest om de muze uit haar tent te lokken. Gertjan Van Hellemont liet zich in de aanloop naar de opvolger voor het Douglas Firs-debuut Shimmer & glow meevoeren naar Frankrijk en Italië, maar het begon allemaal toen hij in de zomer van 2013 naar zijn geliefde Amerika trok. Samen met Bram Vanparys, Cleo Janse en Jan Dhaene, zijn maatjes bij The Bony King of Nowhere, ondernam hij een tocht van zes weken, van San Francisco naar Vancouver in Canada.

"Ik wilde wel eens weten hoe dat Amerika, dat ik kende uit boeken en films, en van platen, er echt uitzag," vertelt de bedachtzame Meisenaar met de wilde krullen. "De vliegtuigtickets hebben we impulsief gekocht, de rest zouden we later wel zien. Wat ik ervaarde, kwam min of meer overeen met het beeld dat ik in mijn hoofd over Amerika had gevormd. De momenten in de natuur overweldigden het meest. Die grootsheid vind je hier niet. Bram heeft er de rots bezocht in Joshua Tree waar ze Gram Parsons gecremeerd hebben. Een bijzondere plek vond ik Mount Hood, in het noorden van Oregon. Een oude vulkaan die weerspiegeld wordt in Mirror Lake, een idyllisch beeld dat we hebben gebruikt voor de hoes van The long answer is no."

"De rode draad bleef de muziek. We wilden concerten spelen, maar niet met de ambitie om de VS te veroveren. Gewoon omdat muziek spelen leuk is. Eigen nummers, maar ook covers van Gram Parsons en zo. Soms met knikkende knieën, want Amerikanen moet je natuurlijk niets bijbrengen over dat soort muziek. Zeker daar, in de wieg van de countryrock."

"Het was inspirerend om weg te zijn van mijn dagelijkse bestaan, weg van alle andere impulsen. Onderweg liet ik liedjes opborrelen, ze afwerken deed ik thuis."
Eenmaal terug op Belgische bodem was het contrast groot. Dat leverde nog meer inpsiratie voor songs, maar Van Hellemont vond zijn draai niet. Hij piekerde over de oorzaak van dat gedub. Veel had te maken met focus, besefte hij, iets wat hij mist in het spervuur van prikkels dat afgevuurd wordt op onze levens vandaag. Hij vloog naar Italië, om daar een weekje nieuwe lucht op te snuiven bij de uitgeweken schrijver en Knack-columnist Paul Baeten Gronda. Om er een horizon te zien, iets wat in België haast nergens meer lukt. Dat leverde alweer een paar liedjes op. Nog wat later werd het weer mistig in zijn hoofd en reed Van Hellemont met auto en tent naar de Bourgogne, om er de natuur op te zoeken, maar dan helemaal in zijn eentje.

Chicago, that toddlin' town
Terwijl Bram Vanparys voor de nieuwe plaat van The Bony King of Nowhere in LA bleef plakken, blikte Van Hellemont het songmateriaal dat die trips hem hadden opgeleverd uiteindelijk in in de MotorMusic-studio's in Mechelen. "In de studio doen wij niet echt iets vernieuwends, we spelen onze nummers in en dat is het. Maar een goeie geluidsmixer kan opnames megacool doen klinken. Toen ik de kleine lettertjes van mijn lievelingsplaten bekeek, zoals Yankee hotel foxtrot van Wilco en Cold roses van Ryan Adams, bleek er één naam overal terug te komen: die van Tom Schick."

Van Hellemont rechtte zijn rug en stuurde de gereputeerde engineer een mail met zijn debuut, een paar demo's en de vraag om samen te werken. Tot zijn grote verbazing was Schick meteen akkoord en bleek hij nog eens betaalbaar te zijn ook. "Goed, hij is wel duur, maar hij werkt snel. (Lacht) Hij is nu de vaste engineer van Wilco en is zelfs voor hen naar Chicago verhuisd, om er met hen op te nemen in The Loft, hun studio en heiligdom. Hij stelde meteen voor om mijn plaat daar te mixen. Absurd, vond ik dat. Ik spring niet zo snel een gat in de lucht, maar toen had ik wel een warm gevoel. Ik ben er met mijn broer Sem tien dagen gaan rondhangen. Dat was kicken. Het klinkt melig, maar het voelde als één grote droom."

Geef je als gediplomeerde in muziekproductie zo'n man met dertig jaar ervaring dan weerwerk? "Hij was ons altijd een stap voor, als we dingen wilden bijsturen, had hij dat al gedaan. (Lacht) Ik vond zijn visie sowieso de juiste. Hij hoorde dat we live hadden opgenomen en hij wilde die feel behouden. Ik ben graag met klank bezig, voor mij is dat een groot deel van muziek maken. Daarom ben ik ook muziekproductie gaan studeren. Maar als je zo met het technische aspect in de weer bent, kleurt dat je luisterervaring. Dan duurt het even voor je weer 'normaal' naar muziek kunt luisteren, zonder te analyseren."

Van de tien dagen werden er zes aan het mixen besteed, vier aan de stad. "Ik was zwaar onder de indruk van Chicago, maar we zijn er ook echt voor gegaan. Sem en ik hadden een boekje gekocht met wandelingen, we hebben er 24 gedaan. (Lacht) In Chicago zijn er veel gebouwen te zien van de hand van de architect Frank Lloyd Wright. Ik ben ook een fan van de graphic novels van Chris Ware. Die huizen in Jimmy Corrigan, the smartest kid on earth, dat is Chicago. Gek om daarin terecht te komen."

Nee is nee
Dat lange antwoord uit de titel, wat wil Van Hellemont ons daarmee vertellen? "Meestal mislukt het als ik dat probeer uit te leggen. (Lacht) Mensen zijn vergeten om hun eigen interesse te volgen, om ergens bij stil te staan en er zich over te verwonderen. Als je naar een film kijkt, kijk je naar die film. Punt. Ook de muziekindustrie deelt alles op in singles, in hapklare brokken. Die fragmentering, dat vind ik jammer. Maar een lange uitleg kan ik er dus niet aan geven."

Van Hellemont is openhartig in zijn teksten. De uit verloren gewaaid tumbleweed opgetrokken folkparel 'That kind of thing' kringelt rond muizenissen en kleine bespiegelingen, zoals "how a truth you don't believe can hurt more than a lie". "Dat heb ik geparafraseerd uit East of Eden van John Steinbeck, een auteur die ik het voorbije jaar heb ontdekt. Zijn personages worstelen met het leven en staan daar ook bij stil. Elke zin is mooi. Goede teksten schrijven, vind ik de grootste uitdaging. Ik probeer niet origineel te zijn in wat ik doe. Er zijn maar een paar akkoorden en ik heb geen nieuw instrument uitgevonden. Ik wil gewoon iets verwoorden op een zo mooi mogelijke, eerlijke manier. Dan kan er weinig verkeerd gaan."

Douglas Firs

data: 11/2, 20.00

tickets: €15

waar: Ancienne Belgique, Brussel