F1457 La vache et le prisonnier-Henri Verneuil-1959

Cyclus Henri Verneuil in Cinematek

Niels Ruëll
© Agenda Magazine
14/01/2015

Aan Henri Verneuil ging geen grote vernieuwer verloren. Maar bespaar ons een wereld waarin elke filmregisseur de auteur uithangt. De Fransman met Armeense roots liet een heleboel kaskrakers na die nog altijd een glimlach op het gezicht toveren of doen nagelbijten van de spanning. Cinematek organiseert tot eind februari een retrospectieve met de opmerkelijkste films uit een eclectische carrière.

Fruit défendu (1952)

De populaire Louis Fernandel gaf Henri Verneuil, bij geboorte nog Achod Malakian en van Armeense afkomst, de eerste kans om een langspeelfilm te regisseren. Een zoete inval want samen zouden ze acht films draaien waaronder grote successen. Verneuil doorzag dat Fernandel meer kon dan bekkentrekken en gaf de komiek tot ieders verbazing maar met succes een ernstige rol. In deze voortreffelijke adaptatie van een roman van George Simenon speelt Fernandel een provinciale dokter die hertrouwt met een plichtbewuste vrouw maar in vuur en vlam wordt gezet door een jonge dame (de prikkelende Françoise Arnoul). De brave man leeft eindelijk op maar de affaire is gedoemd om slecht af te lopen. Ook buiten Frankrijk proefde men gretig van de verboden vrucht.

La vache et le prisonnier (1959)

Een kaskraker uit 1959 die mede door de ontelbare heruitzendingen op televisie tot het collectief geheugen van Frankrijk doordrong. Fernandel speelt een krijgsgevangene van de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog. De brave man ontsnapt en hoopt ongestoord Frankrijk te bereiken door zich voor te doen als een onschuldige boer. Bij wijze van vermomming sleurt hij de koe Marguerite achter zich aan. De tragikomische odyssee charmeert omdat speler en rund een fantastische duo vormen maar ook met mooie beelden van pittoresk Duitsland en een melancholische soundtrack. Ondanks het enorme succes hielden Fernandel en Verneuil het na hun achtste samenwerking voor bekeken. Fernandel was niet de makkelijkste om mee te werken en Verneuil had ondertussen naam gemaakt.

Le Président (1961)

Verneuil trekt zich niets aan van de nouvelle vague die op kruissnelheid gekomen is en blijft streven naar kwaliteit voor een groot publiek. Hij piekert zich - om het zacht uit te drukken - niet suf over een verbluffende mise-en-scène maar omringt zich wel fijntjes met mensen die er boven uitsteken. Inspiratie voor dit geëngageerd, nobel en vandaag nog steeds relevant politiek portret vindt hij opnieuw in een boek van Simenon. Michel Audiard zorgt voor replieken om duimen en vingers bij af te leggen. “Je suis un mélange d’anarchiste et de conservateur, dans des proportions qui restent à déterminer,” zegt een uitmuntende Jean Gabin als president Beaufort in deze West Wing of House of Cards van vijftig jaar geleden.

Le clan des Siciliens (1969)

Na een kort Hollywood-avontuur keert Verneuil eind jaren zestig terug naar Europa en legt zicht terug toe op op Amerikaanse leest geschooide policiers. Voor Le clan des Siciliens doet hij beroep op het duo dat voor vuurwerk had gezorgd in Mélodie en Sous-sol (1963): ouwe rot Jean Gabin en jonge god Alain Delon. De eerste speelt de peetvader van een Siciliaanse maffiafamilie die een grote juwelenroof beraamt. De tweede een door de politie op de hielen gezeten jonge meesterdief met ijskoude blauwe ogen en het lef om Gabins schoondochter het hof te maken. De tragische afloop laat zich voorvoelen, de spanning wordt gestaag opgebouwd en de romantisch-melancholische muziek van Ennio Morrricone maakt er helemaal een klassieker van.

14/1 > 25/2, Cinematek

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Brussel-Stad, Film

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni