Cloclo '69: Pascal Deweze eert Claude François

Claude François is niet dood, hij heet gewoon Pascal Deweze. Samen met Nicolas Rombouts, een vurig stel Clodettes en een wagneriaanse wall of sound voert hij het Franse variété-icoon terug naar zijn hoogtepunt in soixante-neuf.

Sukilove heeft hij ondertussen begraven, tijd en economie zaten in de weg, maar het muzikale vuur in Pascal Deweze is nog niet uitgedoofd. We zagen hem altijd als de vijfde Beatle uit Tremelo, die net zo goed verliefd was op Alex Chilton als Brian Wilson. Maar een outing als fan van Claude François, de even beminde als beschimpte koning van de Franse yéyé? Dat hadden we niet zien aankomen. "Ik wel," lacht Deweze. "Voor mij is het allemaal met zijn muziek begonnen. Het ritme, de kleur, de soul, de overdreven energie, dat sprak mij als vijfjarige erg aan. Ik kende 'Laisse-moi tenir ta main' ook voor het origineel van The Beatles, waar ik toch meer over moest nadenken. Tot mijn tiende was hij mijn held, daarna ben ik mijn horizon gaan verbreden."

Hoe kwam Cloclo bij jou thuis terecht?
Pascal Deweze: Mijn vader is Brusseleir. Chuck Berry en The Everly Brothers kregen thuis regelmatig weerwerk van dingen als Julien Clerc en Claude François.

Wat bracht je na dertig jaar weer bij hem?
Deweze: Er hing een poster van hem in mijn studio, ik was hem niet helemaal vergeten. (Lacht) Toen Nicolas Rombouts van Dez Mona dat op een keer zag, bleek dat ook hij grote fan was. Dat was te mooi om niets mee te doen en zo is Une soirée avec Claude François '69 geboren. Met die herontdekking bleek ook meteen dat ik meer van hem heb gepikt dan ik dacht. De manier van zingen, de melodieën, de arrangementen. Dat zit allemaal in mij. Ik had dat alleen genegeerd door zo lang andere muziek te spelen. De reflexen die Nicolas en ik jarenlang hadden opgebouwd, moesten we nu weer loslaten.
Ik ben ook gaan beseffen dat ik erg veel platen in mijn collectie heb van artiesten die op een kinderlijke manier veel kabaal maken. Kurt Cobain beantwoordt daar bijvoorbeeld ook aan. Het is diezelfde, zij het iets artistiekere, angstschreeuw.

Een... angstschreeuw?
Deweze: Claude François is het nooit te boven gekomen dat hij met zijn welgestelde ouders uit Egypte is moeten vluchten en berooid in Monaco terechtkwam. Zijn vader, een Fransman, besliste over de passage in het Suez-kanaal, maar tijdens de Suez-crisis in 1956 werden de Fransen er buitengegooid. Vader raakte in een depressie, zoonlief moest voor het inkomen zorgen. Hij deed wat jobjes, en begon onder meer te drummen in een jazzorkest. Zijn vader wou niet dat hij saltimbanque werd, een 'lichte' artiest, en heeft niet meer met hem gesproken tot aan zijn dood in 1962. Dat waren zware trauma's. Zijn hele carrière was een soort van terugvechten en tonen dat hij wel iets betekende. Het boek van zijn zus heet niet voor niets L'histoire d'une revanche.

Claude François wordt vandaag vaak weggelachen. Waarin ligt zijn artistieke waarde?
Deweze: Hij kon als geen ander levensvreugde overbrengen. Iemand als Frank Sinatra kon je raken door zijn geweldige techniek als zanger en zijn fabelachtige stem. Claude François moest het van zijn drive, zijn energie hebben, van zijn show, zijn danspassen, zijn danseressen. Een totaalpakket dat je een goed gevoel moest geven. Je moet hem niet vergelijken met pakweg Gainsbourg, dat is een andere wereld. Leonard Cohens teksten zijn uiteraard beter, maar ik als ik met mijn zoontjewil dansen, leg ik toch Cloclo op.
Ik ben ook wel kritisch hoor, het is geen blinde adoratie. Claude François had last van het Stevie Wonder/Paul McCartney-syndroom: hoge pieken, maar ook diepe dalen. Vanaf 1971-'72 is zijn businessimperium in gang geschoten, begon hij zijn eigen label, magazines en modellenbureau, en werd hij de grote variétémachine. Dat ligt mij een pak minder.

Vandaar die '69 in de titel van de voorstelling.
Deweze: Ja. Zijn concert in de Olympia van toen was onze blauwdruk, omdat hij volgens Nicolas en mij dan op het toppunt van zijn kunnen was. En het is een interessant getal natuurlijk. (Lacht)

Claude François staat bekend om zijn covers van Engelstalige hits. Waarom deed hij dat?
Deweze: Wij gaan anders met muziek om nu, als alternatief, artistiek gegeven. Voor hem was dat een vak, showbizz. Hij kwam uit een moeilijke financiële situatie, hij wilde gewoon scoren. Frankrijk was, toen zeker nog, een afgeschermde markt waar de Engelstalige muziek die hij adoreerde, zoals Otis Redding, moeilijk binnenkwam. Hij omzeilde dat door die nummers te vertalen en subtiel de arrangementen een lichtere toets te geven. Hij kón ook echt goeie nummers schrijven, kijk naar 'Comme d'habitude'.
Claude François was ook een goed muzikant. Hij was klassiek opgeleid, speelde viool en gitaar, en was een meesterlijke percussionist. Maar dat hield hij voor zich, omdat het niet paste bij zijn imago. Er bestaat een filmpje van een repetitie waarin hij zijn toetsenist terugfluit omdat die een te moeilijk akkoord speelt. "C'est Miles, c'est pas Claude," zei hij. Hij was een grote Miles Davis-fan, maar zoiets was te complex om nummer één te zijn.

Jérémie Renier heeft zich maandenlang fysiek afgepeigerd voor zijn rol in Cloclo. Hoe heb jij je voorbereid?
Deweze: Ik ga al een jaar een paar keer per week zwemmen, en ik fiets en jog. Een show van Claude François is alsof je moet zingen terwijl je aan het lopen bent. Zonder een goeie fysiek haal je het einde niet.

En nu sta je daar zonder instrument.
Deweze: Dat was even wennen. (Lacht) Maar eigenlijk is dat wel snel goed gekomen, want zo ben ik ook begonnen als uk, voor de spiegel. Ik heb in mijn rug een veertienkoppige band die een wagneriaanse wall of sound produceert, dat helpt om de energie op te bouwen die we zoeken. Het is ook gewoon goed om eens uit je comfortzone te stappen. Is dit een bevrijding? Misschien wel.

Une Soirée Avec Claude François '69

data: 30/4, 20.15,

waar: De Meent, Alsemberg

------------------------

data: 10/5, 20.30

waar: CC Het Bolwerk, Vilvoorde