Cannes: Snapshot van de filmkunst

Geen filmfestival is zo belangrijk als dat van Cannes. Daar gaan de volgende elf dagen de films in première die de volgende maanden het bioscoopaanbod peperen. Wat heeft de 68ste editie in de aanbieding? Voor welke Brusselaars staat er veel op het spel?

Directeur Thierry Frémaux van het filmfestival van Cannes lijkt dit jaar vatbaar geweest te zijn voor de kritiek van de voorbije jaren op het geringe aantal vrouwelijke regisseurs. Dit jaar stelt de Amerikaanse actrice Nathalie Portman haar regiedebuut A Tale of Love and Darkness voor.

Ook Korea, Japan en Iran vaardigen vrouwelijke regisseurs af. Maar vooral Frankrijk zendt zijn dochters uit. Maïwenn probeert het succes van Polisse te evenaren met Mon Roi, het verhaal van een vrouw die herstelt van een zwaar skiongeval en liefdestumult. De hoofdrol is voor Emmanuelle Bercot die het scenario van Polisse schreef. Met een eigen regie, het sociaal geëngageerde La Tête Haute, mag ze het festival openen.

Valerie Donzelli verfilmde een scenario dat lang in de schuif van François Truffaut gelegen heeft. Alice Winocour draaide een thriller over een elitesoldaat met een posttraumatisch stressstoornis, vertolkt door de Vlaamse ster Matthias Schoenaerts.

The Lobster van de Griekse nieuwlichter Yorgos Lanthimos past volgens Frémaux in de traditie van films die je niet helemaal begrijpen kunt maar die erg fascinerend, mysterieus en inventief zijn.

Controverse wordt verwacht van het Hongaarse Son of Saul. László Nemes, een leerling van slow cinema-icoon Béla Tarr, vertelt over een gevangenis van het concentratiekamp van Auschwitz. De selectie geeft aan dat Roemenië, Mexico en Korea de rol van sterke filmland voorlopig niet lossen.

Filmdebuten
Acht filmdebuten wijzen op de ambitie van het festival om nieuwe namen op de kaart te zetten. Zij gaan wel tegen enkele grote namen moeten opboksen. De Taiwanese stilist Hou Hsia-hsien keert na een lang afwezigheid terug met The Assasin. Volgende maand wijdt Cinematek een retrospectieve aan de grootmeester.

Paolo Sorrentino’s opvolger van het zeer gesmaakte La Grande Bellezza heet La Giovinezza, Italiaanse voor de jeugd, wellicht een ironische titel want Michael Caine speelt de hoofdrol. Cannes-habitué Gus Van Sant filmde Matthew McConaughey en Ken Watanabe in een Japans woud waar veel mensen afscheid nemen van het leven. Matteo Garrone (Gomorrah) baseerde zich voor Il Racconto dei Racconti op de vierhonderdjaar oude folkloristische verhalen van Giambattista Basile.

Jacques Audiard hoopt de Gouden Palm in Frankrijk te houden met Dheepan, een film over een krijger uit Sri Lanka die in Parijs verzeild geraakt. Japanner Hirozaku Kore-eda (Nobody Knows, Still Walking, I Wish) grossiert al twintig jaar lang de ene fijnzinnige filmparel na de andere en moet dus ooit wel de Gouden Palm winnen.

Dit jaar doet hij een gooi met Our Little Sister, gebaseerd op een manga over drie zussen die na de dood van hun vader plots het gezelschap krijgen van een jongere halfzus. Romantische filmliefhebbers kijken halsreikend uit naar Carol van de Amerikaan Todd Haynes met Cate Blanchett en Rooney Mara in de hoofdrollen.

God is een Molenbekenaar

Voor meerdere Brusselaars is het extra spannend jaar. Laurent Capelluto duikt op in Je Suis un Soldat, een Franse debuutfilm in de officiële competitie. Marc Zinga die vorig jaar de Magritte voor beste belofte won met zijn vertolking van Afrikaanse voetballer in Les Rayures du Zèbre, zet zijn steile opmars verder. Hij doet mee in Deephan van Audiard.

Jérémie Renier speelt de hoofdrol in Ni le ciel ni la terre, opgepikt door het parallel festival La Semaine de la Critique. De film gaat over Franse soldaten die in een zogenaamd veilige regio in Afghanistan mysterieus verdwijnen.

In de kortfilm-secties vinden we Waves ’98 terug van de in Brussel wonende Libanese filmregisseur Ely en Het paradijs van Laura Vandewynckel. Zij maakte deze sociaal-kritische animatiefilm als student aan het Rits.

Geen Brusselaar gaat meer in de belangstelling staan dan Jaco Van Dormael. Zijn vierde film, Le Tout Nouveau Testament, is uitgenodigd voor de Quinzaine des Réalisateurs. Dit parallel festival lanceerde de carrières van Ken Loach, Werner Herzog, Jim Jarmusch, Michael Haneke en vele anderen.

Ook voor Van Dormael was de Quinzaine een springplank. In 1991 ging zijn eerste film er in wereldpremière. Toto le héros verrukte vriend en vijand en won uiteindelijke de Caméra d’or. Van Dormael bedacht het scenario voor Le tout nouveau testament samen met Thomas Gunzig, de Brusselse schrijver die een uitstekende toneelstuk maakte over voetbaltrainer Raymond Goethals. Hun uitgangspunt is dat God wél bestaat. Hij woont in Molenbeek en doet hatelijk tegen zijn vrouw en jonge dochter.

Om zich te wreken plaatst de dochter alle sterfdata van de mensen op internet. Dat zet de boel op stelten. Om de boel recht te trekken haalt ze er zes nieuwe apostels bij. Geen koorknapen maar magnifieke verliezers zoals een moordenaar die slechts mieren en witte muizen doodt of een kleine jongen die graag een meisje zou worden. Benoît Poelvoorde speelt de Molenbeekse God, Yolande Moreau zijn echtgenote. Verder bestaat de cast uit Catherine Deneuve, François Damiens, Laura Verlinden, Johan Leysen en Viviane De Muynck.

“Ik heb geprobeerd om iets te maken dat grappig en ontroerend is. Ik had zin in iets zeer Belgisch. Een surrealistische sprookje dat zich afspeelt in de stad waar ik woon: Brussel met zijn mix aan talen, culturen, accenten,” zegt Van Dormael terwijl hij haast om de film af te werken. Begin juni herneemt Cinematek de Quinzaine gedeeltelijk.