1470  vaneeghemL1006355ks

Bernard Van Eeghem: 'Ik wil dit brengen alsof het mijn laatste performance is'

Michaël Bellon
© Agenda Magazine
15/04/2015

In het programma van het jubileumjaar van de Beursschouwburg kon Bernard Van Eeghem niet ontbreken. De eigengereide performancekunstenaar is zowat vergroeid met het huis waar hij al verschillende creaties toonde. Een geschikte plek dus om terug te blikken op zijn leven - want dat is wat Van Eeghem doet in If.

In If staat Van Eeghem opnieuw samen op het podium met Katja Dreyer, die hem daar ook al vergezelde in Also Doch, Kayak en in Pouce. If kondigt zich nadrukkelijk aan als een autobiografie, maar Van Eeghem voert dit keer zelf niet het woord. Hij danst zijn leven, terwijl Dreyer het voorleest.

Van Eeghem: If is inderdaad mijn levensverhaal, geschreven in allemaal korte scènes van vijftien seconden en soms iets langer. Het begint voor mijn geboorte en gaat door tot ‘na het geraamte’ - om de dode dichter Karel Jonckheere te citeren. Katja leest die scènes omdat ik deze keer zelf niet kan spreken. Ik dans, al mag je daar gerust aanhalingstekens bij zetten. Het is een mix van bewegingen die ontstaan uit wat ik zelf voel en alles wat mij ooit is bijgebleven van Anne Teresa De Keersmaeker, Wim Vandekeybus, Pina Bausch, Xavier Le Roy, Jerôme Bel en alles wat in de danswereld aan bod komt. Hopelijk vormt dat een mooi contrapunt bij de basso continuo van de tekst - het leven dat met de jaren voortgaat. Ik sta op de scène in een lichtcirkel en er is ook muziek.

Ik wil dit brengen alsof het mijn laatste performance is. Alsof ik alles ga zeggen wat voor mij belangrijk is geweest. Daar zitten ook statements bij. Maar het draait vooral om persoonlijke herinneringen aan gebeurtenissen en mensen die nog veel door mijn hoofd spoken en dus invloed op mij hebben gehad. Dat persoonlijke is ook altijd universeel. Geboorte, liefde, dood: daar kan iedereen zich iets bij voorstellen. En na de dood kom ik in het fictieve hiernamaals iedereen weer tegen. Tussen de Grieken, de Romeinen, Louis XIV en allen die deel uitmaken van de vaart der volkeren, naar de bestemming van het heelal. Het stuwt zich allemaal voort in een crescendo die me altijd maar meer uitput tot ik een soort climax bereik.

Zijn er periodes in je leven die een hoger soortelijk gewicht krijgen dan andere?
Van Eeghem
: De kindertijd is belangrijk maar kan je minder vatten. Vooral de hele coming of age-periode vanaf de tweede helft van de humaniora is belangrijk. Want wat je je natuurlijk vooral herinnert zijn de zaken die je voor het eerst meemaakte. Het eerste lief, de eerste grote reis, de eerste film of het eerste boek waardoor je geraakt werd, de eerste dode die je zag. Daarna gebeuren er nog wel zaken, maar dat zijn in zekere zin herhalingen op een thema. Al blijft de wereld rondom natuurlijk veranderen.

Op welke manier is je huidige leven als kunstenaar vertegenwoordigd?
Van Eeghem
: Dat is natuurlijk nogal slordig en verscheiden. Ik zou me eens een keer moeten toespitsen op één iets in plaats van op van alles wat. Maar ik ben nu eenmaal heel verstrooid. Dat had ik vroeger in de klas al. „Van Eeghem, lees verder!” werd er regelmatig geroepen terwijl ik naar buiten aan het kijken was of een tekeningetje maakte. Ik vind bijna alles interessant, en ben heel ontvankelijk. Ik ben ook altijd geïnteresseerd geweest in andere kunsten. Ooit ben ik architectuur begonnen omdat ik had gehoord dat het de moeder van alle kunsten was. Ik dacht: als ik dat studeer dan zit alles daarin. Ik wil teveel, ja. Langs de andere kant is die handicap misschien net mijn ding.

Zitten er toch geen mijlpalen in die kunstenaarsloopbaan?
Van Eeghem
: Iemand die belangrijk was voor mij is Louise De Neef. Zij verenigde indertijd met ‚Les Lundis’ kunstenaars uit alle disciplines als Anne Teresa De Keersmaeker, Jan Decorte, Eric Sleichim, Peter Vermeersh, Ultima Vez, Walter Hus en ook een hele reeks Franstaligen, waaronder Charlie Degotte en Thierry De Mey. Die kwamen op maandag samen in La Balsamine, en daar en toen heb ik voor het eerst een echt persoonlijke performance gedaan. Over mijn vader, zonder woorden. Ik ben toen een kwartier zeer luidruchtig uitgejouwd, maar ben toch doorgegaan en kreeg op het einde een daverend applaus. Ik denk omdat het duidelijk was dat ik dat moest doen. Die dwingende noodzaak is belangrijk. Ik doe dit niet zomaar omdat het in een subsidiedossier staat, vanuit de onontkoombare productiedwang.

If

data: 17 & 18/4, 20.30

waar: Beursschouwburg, Brussel-Stad

Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.

Lees meer over: Brussel-Stad, Podium

Iets gezien in de stad? Meld het aan onze redactie

Site by wieni