Bâtard Festival: kunstenaars van het moment

Wat heeft de nieuwste generatie kunstenaars te bieden? Het dichtst bij een antwoord komt u op het Bâtard Festival, dat dit jaar extra veel tijd neemt om dat antwoord te helpen formuleren. Op vier lange festivalavonden worden negen producties van jonge makers voorgesteld.

Qua vorm en inhoud zijn de negen producties erg uiteenlopend, maar ze hebben met elkaar gemeen dat ze de tijd oprekken, dicht op het materiaal zitten en het moment willen bezetten: Stretching the moment. De deelnemende kunstenaars en de drie kunstenaars-curators (Pamina de Coulon, Michiel Vandevelde en Dries Douibi) kwamen daar zelf achter.

"Bâtard is inderdaad een festival dat door de kunstenaars zelf wordt bedacht en ondersteund," vertelt Dries Douibi. "Samen met dramaturgen, universitairen en critici reflecteren we op voorhand over wat ons bezighoudt. Dit keer kwam naar voor dat het ons zeker niet aan gedachten en ideeën ontbrak, maar soms wel aan de tijd om er lang genoeg bij stil te staan. In de selectie zitten opvallend veel werken die om een discussie vragen, en daar willen we dus de tijd voor nemen. Vandaar dat de bezoekers geen vijf maar slechts twee voorstellingen per avond kunnen zien. Om meer voorstellingen te zien, kun je wel de volgende avond terugkomen. Tussen de voorstellingen, van 19.00u tot 20.00u en van 21.00u tot 22.00u, zijn er workshops, lezingen en debatten. Bladibla, tussen 21.00u tot 22.00u, is een soort discussieprogramma waarbij we het publiek verdelen in ronde tafels om onder begeleiding te praten over wat ze net hebben gezien. We hebben ook een bibliotheek samengesteld met boeken die de kunstenaars gebruikt hebben om tot hun werk te komen. En we gaan ook een reader uitgeven met teksten over de creaties."

Is het Stretching the moment-idee ook in de creaties zelf te vinden?
Dries Douibi: Zeker. We hebben gemerkt dat de nieuwe generatie kunstenaars in onze selectie weinig afstand creëert tegenover haar materiaal. In plaats van via ironie of andere technieken gelijktijdig te reflecteren bij wat ze maken, staan de artiesten opnieuw in het moment waarin ze echt iets willen teweegbrengen. Een voorbeeld is Kosmos van Ruben Desiere, een Belgische filmmaker die aan het KASK is afgestudeerd. Hij wilde een fictiefilm maken met Slovaakse Roma die in het Gesù-klooster verbleven. Rond het boek Kosmos van de Poolse auteur Witold Gombrowicz, dat gaat over het vermengen van fictie en realiteit. Maar midden in de verfilming werden de Roma uit het klooster gezet en kwam de realiteit van dat moment net zoals in het boek de fictie binnendringen.

Ook Stranger van de Nederlandse Emke Idema is interessant. Haar werk gaat over vooroordelen op basis van het moment waarop je een eerste indruk krijgt van iemands uiterlijk. Zij liep rond in de stad, nam portretfoto's en ontwikkelde een spelvorm waarbij het publiek kenmerken, eigenschappen en levensverhalen moet koppelen aan die portretten. Dat begint onschuldig, maar eindigt met kwesties die een grote impact hebben, zoals racisme. Een heftig project dat om een nagesprek vraagt.

Nog een voorbeeld is Bildraum van Charlotte Bouckaert die scenografie, performance en fotografie heeft gestudeerd, en architect Steve Salembier. Met maquettes, een audioband en live gefotografeerde beelden die zichtbaar blijven terwijl het verhaal zich verder ontwikkelt, roepen zij een heel vreemde tijdruimte op."

Bâtard Festival

data: 3 > 6/12, 18.30 > 23.00

tickets: €5/6/8/10

waar: Beursschouwburg, Brussel-Stad