Adrian Crowley: 'Je ziet je dromen geprojecteerd worden'

"The best songwriter that no one's heard of," zei Ryan Adams over Adrian Crowley in 2005. Een decennium later lijkt daar eindelijk verandering in te komen.

Voor wie hem nog niet kent, en de kans is reëel, toch even samenvatten: Adrian Crowley tuimelde goed 35 jaar geleden de wereld in op Malta, groeide op in Galway, Ierland, waar hij beschouwd wordt als "a national treasure". Vandaag opereert hij vanuit Dublin. "Maar met Aleister 'black magic' Crowley is er geen verwantschap," lacht hij.
Eerst zocht hij zijn weg in de fotografie, maar verpandde daarna zijn hart aan de muziek. Crowley maakte tot nog toe zes albums in eigen naam, waaronder het eind 2014 verschenen, bloedmooie Some blue morning. Met de Schotse folkzanger James Yorkston bracht hij een ode aan Daniel Johnston.

Met de lofi openhartoperaties van die getroebleerde Amerikaan heeft Crowley evenwel weinig vandoen. Zijn donkere vertelsels zijn eerder het equivalent van een gure herfstavond bij een knetterend haardvuur, waarbij zijn warme bariton de Amerikaanse treurwilg Bill Callahan in herinnering roept. De strijkers van het Londense Geese-ensemble doen de trage, op een klassieke singer-songwriterleest geschoeide songs verheven klinken. Maar Crowley maakt vooral indruk als verteller van poëtische, beeldrijke verhalen.

Je waagt je zelfs aan een getoonzet kortverhaal, 'The wild boar'. Ben je een schrijvende zanger of een schrijver die zingt?
Adrian Crowley: Die opdeling wil ik niet maken. Ik volg mijn instinct, en hopelijk leidt me dat op gezette tijden langs nieuwe paden. Een vriendin van me organiseert in Dublin evenementen om geld in te zamelen voor daklozen. Ze nodigt dan zangers, schrijvers en kunstenaars uit. Op een keer vroeg ze me wat van mijn schrijfsels voor te lezen. Ik raakte in paniek! Als groentje tussen gevestigde namen... Maar daardoor ben ik wel rondslingerende eindjes aan elkaar beginnen te knopen.
Het verhaal over het zwijn dat aangereden wordt door een kerel in het holst van de nacht vond ik zo fascinerend dat ik het op concerten begon te vertellen. Ik vind het prachtig hoe een verhaal je kan meeslepen, ook al hoor je het niet uit eerste hand of is het maar een fragment. Je fantasie begint te leven en je gaat er verschillende laagjes uit je eigen leven in leggen. Na een tijdje ben ik rond mijn spreekstem muziek beginnen te bedenken. Maar bekijk dit niet als spoken word, want het is om te beginnen in een toonaard.

Wat betekent het verhaal in het geheel van Some blue morning?
Crowley: Dat is moeilijk te zeggen. Pas nadat je je songs geschreven hebt, volgt een periode van psychoanalyse. Best bizar, hoor. Het is een beetje als wakker worden en beseffen dat je dromen geprojecteerd worden voor een publiek, zonder dat je daar controle over hebt.

Is er nu een nieuwe vibe rond Adrian Crowley?
Crowley: De urgentie is groter. En ik hou ervan om deze songs live te spelen. Onlangs werd ik uitgenodigd op een festival van barokmuziek in het Ierse Cork. Ik bracht er mijn songs slechts vergezeld van een violiste en een celliste. Bleek dat mijn liedjes ook in die spartaanse uitvoering overeind bleven. Dat heeft me een zelfvertrouwen gegeven dat ik voordien niet had.

Adrian Crowley

data: 5/2, 20.00

tickets: €5

waar: Ancienne Belgique, Brussel