Grant Hart: 'Punkers hebben nu baarden'

Begin jaren 1980 zette hij als drummer en songschrijver van Hüsker Dü het punkrockgeluid op de rails dat later voor een muzikale omwenteling zou zorgen. Ook nu nog is Grant Hart een van de invloedrijkste figuren uit de boeiende scène van de Amerikaanse Twin Cities, Minneapolis en Saint Paul.

Dit seizoen biedt de AB een dwarsdoorsnede aan van deze scene, die chronologisch opduikt tussen het Athens, Georgia van B-52's en R.E.M. en het Seattle van Nirvana en Pearl Jam. Aanleiding is de 30ste verjaardag van de release van The Replacements'Sorry ma, forgot to take out the trash. "Maar zij waren slechts een van de vele groepen die de Twin Cities op de kaart zetten. Er waren honderden bandjes die klaarstonden om de wereld te veroveren," spreekt Grant Hart ons toe vanuit zijn thuisstek.

Kun je aan de hand van je eigen voorbeeld beschrijven hoe die scène tot stand is gekomen?
Grant Hart: Ik werkte in een platenwinkel, toen dé plek om mensen te ontmoeten die geïnteresseerd waren in muziek. Ik was nog heel jong, te jong om alcohol te drinken en binnen te mogen in de concertzalen. Dus begon we te spelen bij vrienden thuis, op privéfeestjes,… Daardoor bereikten we makkelijker jonge mensen die op zoek waren naar een alternatief voor de muziek die men in de bars speelde.

De tijden zijn veranderd.
Hart: Ja, is het niet triest dat de computerbedrijven socialenetwerksites moesten uitvinden om de mensen weer een sociaal leven te geven? Het positieve eraan is dat het nu veel makkelijker is om te communiceren met gelijkgezinden. Maar ze moeten dan natuurlijk wel de uit-knop van hun computer weten staan en naar buiten komen.

De concertzaal 'First Avenue' speelde een belangrijke rol in de scène. Was dat, een beetje zoals de AB, de plek waar iedereen wilde spelen?
Hart: In het begin wel, maar na 1985 verhuisden er veel bands naar Minneapolis om een graantje mee te pikken van de bloeiende scène. Vanaf dan ging het met de zaal een beetje zoals met de katholieke kerk, of met een bank. De laatste keer dat ik er kwam zag ik in hun hippe café een heleboel foto's hangen van mij, maar toen ik de concertzaal in binnenwilde, moest ik wel mijn ID tonen.

Heb je er nooit spijt van gehad dat het zo snel afgelopen was met Hüsker Dü?
Hart: Integendeel, ik had er sneller uit moeten stappen. Er liep daar een emotioneel gestoorde manipulator rond (Hart spreekt de naam van Bob Mould nog steeds niet uit, red.). Achteraf moest ik twee jaar in behandeling voor een posttraumatische stressstoornis. De dokter dacht eerst dat ik een soldaat was!

Klopt het dat 'hij' de band van je wilde overkopen voor 15.000 dollar?
Hart: Oh ja! En bassist Greg Norton bood hij hetzelfde bedrag aan. Maar het leven is te kort om het daarover te hebben.

Met Hot wax maakte je twee jaar geleden een sterk soloalbum, maar er was nauwelijks aandacht voor.
Hart: De rock-'n-rollbusiness is corporate geworden. Maar anderzijds: mijn muziek is beschikbaar. Ook al verandert alles, het blijft tegelijk hetzelfde. Kijk naar de punks, die hun haren opstaken. Nu zie je allemaal mensen met baarden omdat ze er niet willen uitzien als punks, maar ze spelen wel dezelfde muziek.

Wanneer mogen we nieuw materiaal verwachten?
Hart: Ik heb John Miltons Paradise lost op muziek gezet. Het wordt een dubbelalbum waarin ik zijn thematiek en grandeur op mezelf toepas. 'The argument' verschijnt in de lente. En zopas heeft Gaye Black van (de vroegere Engelse punkband) The Adverts me uitgenodigd om wat van mijn beeldende kunst te tonen in haart art show. Ik ben vereerd.
Succes ermee!

Minneapolis, mon Amour: Grant Hart
wanneer: 8 december 2011, 20.00 uur
tickets: 12 euro
--------------