Song#2: het levenslied van Abke Haring & Benjamin Verdonck

Abke Haring ('Hout', 'Flou') en Benjamin Verdonck ('Global anatomy', 'Nine finger') hebben allebei een heel eigen theatertaal. Hun eerste samenwerking is tegelijk een afscheid. In 'Song#2' brengen ze een levenslied dat tegelijk een zwanenzang is.

De vroegste noten van Song#2 zijn terug te brengen tot Het Toneelhuis, waar Benjamin Verdonck en Abke Haring allebei aan verbonden zijn en elkaar ontmoetten. Benjamin Verdonck: "Klopt. We houden van elkaars stukken. Omdat ik veel alleen werk, had ik het verlangen om een project met iemand anders te ontwikkelen. Abke en ik vonden elkaar ook in wat we wilden maken: een soort levenslied, het bezingen van het leven."

Wat mogen we verstaan onder 'levenslied'?
benjamin Verdonck: Ik had in mijn hoofd iets als het Hooglied uit de Bijbel, dat het leven en de liefde bladzijden lang met metaforen bezingt: je tepels zijn zus en je haartjes zijn zo. Van daaruit zijn we vertrokken. Maar als je het leven en de wereld wilt bezingen is dat natuurlijk veel. Moet je het dan ook over je mooie computer hebben?

Is het uiteindelijk een jubellied geworden?
Verdonck: Die vraag hebben we ons ook gesteld. Zeg je: "mooi, de wereld is mooi", of zeg je: "fuck, kijk dat toch eens aan"? En het is uiteindelijk toch een beetje donkerder geworden. (Lacht) Er is een heel mooi citaat van Cesare Pavese dat ons inzicht een beetje samenvat: "Je snuift de lucht op en luistert naar de bossen, en je beseft dat de bomen en de dieren geen hol om je geven." Je kunt als mens wel dingen delen die heel wezenlijk zijn, maar in het licht van het universum dat maar blijft doordraaien, betekent het niets. En dat zorgt voor een soort eenzaamheid.

Wie zorgde voor de tekst?
Verdonck: Ik hou heel veel van de taal die Abke hanteert. Ze dringt de dingen terug tot een essentie. Een tafel is een tafel, daar kleeft geen woord te veel aan. Een zwart paard, een donker bos, een diepe vijver, dat zijn het soort grote maar eenvoudige metaforen die mijn verbeelding in gang zetten. Als zij dat schrijft, dan wil ik dat zeggen, dat opent iets. Op de eerste dag van de repetitie heeft ze heel wat teksten en gedichten voorgelegd die we aan de hand van gezamenlijke improvisaties hebben herwerkt. Zo zijn we tot twee monologen gekomen die we samen brengen.

Jullie hebben het ook over science fiction poetry.
Verdonck: Zo zou je de taal van Abke kunnen omschrijven. Hoe zouden mensen spreken over duizend jaar? Wat blijft er dan nog over van hun taal? We kunnen nog niet alles vertellen maar in de voorstelling nemen twee mensen afscheid van de dingen van het leven. Ze beschrijven ze en spreken er hun dank voor uit voor ze naar een volgend 'level' gaan.

Het is ook een grotezaalvoorstelling.
Verdonck: Ja, het is een andere manier van werken - ik ben de kleine zaal gewoon - maar het is me goed bevallen. We zorgen voor een scènebeeld dat heel aanwezig is, en daarnaast is ook de geluidscompositie van Senjan Jansen een wezenlijk onderdeel. Hij is daarvoor vertrokken van De vier jaargetijden van Vivaldi omdat ik in het begin dat beeld had van een wereld waarin de seizoenen voortdurend blijven voorbijgaan. Senjan slaagt erin om Vivaldi behoorlijk te molesteren, maar er zit dus wel een liedstructuur in de voorstelling en we onderzoeken ook de muzikaliteit van Abkes schriftuur.

SONG#2
wanneer: 11 & 12 december 2012, 20.30 uur
tickets: €12/16
taal: NL, surtitré en FR
----------