Eddy Merckx, getuigenissen van Jan Wauters
Radiojournalist Jan Wauters (1939-2010) stierf niet alleen te vroeg om nog het WK voetbal te kunnen meemaken in het land waar hij na zijn pensionering bijna permanent woonde. Waarschijnlijk was hij ook nog wel geïnteresseerd in de doortocht door Brussel van de Tour de France, die hij in zijn carrière 25 keer had verslagen.
De halte in Brussel is een hommage aan Eddy Merckx, die onlangs 65 is geworden. Wauters volgde de carrière van Eddy Merckx van zijn debuut in 1961 tot zijn afscheid in 1978. Na het overlijden van de eloquente journalist werd steevast het fragment getoond van de dopingaffaire rond Eddy Merckx in de Ronde van Italië van 1969. Wauters was na de rit van Parma naar Savona de enige journalist die Merckx kon spreken over zijn positieve dopingplasje. Het beeld van de huilende Merckx kwam niet overeen met dat van de onoverwinnelijke wielerheld dat de Belgen tot dan toe van hem hadden.
In dit prachtige boek dat door de wielercarrière van Eddy Merckx fietst aan de hand van talrijke zeldzame foto's met de bijbehorende commentaar van Jan Wauters, ontbreekt die episode natuurlijk ook niet. Wauters omschrijft de gebroken Merckx die hij in de donkere hotelkamer ('smartekamer') aantreft als een "snikkend kind". Hij kende Merckx dan ook al van toen die nog haast een kind was.
Als student in Leuven begin jaren 1960, zo vertelt Wauters, had hij een kotmadam die beweerde dat ze verre familie was van de naar Brussel verhuisde familie Merckx uit het Brabantse Meensel-Kiezegem. Edouard Merckx, zoals hij toen in de krant nog werd genoemd, debuteerde in juli 1961 in Laken en werd in de zomer van 1962 kampioen van België bij de nieuwelingen.
De kotmadam wekte Wauters' interesse, en bij de eerste de beste gelegenheid ging hij eens kijken naar een koers in Hoboken, waar hij Merckx' razend zag reageren op het feit dat zijn aanvallen telkens weer door een andere tegenstander werden gepareerd. De eeuwige onrust die Merckx steeds weer deed aanvallen - ook al kon hij eigenlijk niet meer verliezen - lijkt Wauters als diens meest typerende eigenschap te zien.
Na de prille familiefoto's van de beloftevolle Merckx (onder meer in de kruidenierszaak in Sint-Pieters-Woluwe, zie foto) volgen in het boek foto's van al zijn belangrijke overwinningen in al zijn iconisch geworden wielertruien - van Solo-Superia, Peugeot, Faema, Faemino en vanaf 1971 natuurlijk Molteni. Ook het roze en het geel hebben er nooit zo mooi uitgezien als op deze foto's van de jaren 1960 en '70.
Wauters beperkt zich in zijn commentaar overigens niet tot Merckx. Al wie goed genoeg was om met de Kannibaal op de foto te raken, wordt ook nog even door hem geschetst: Van Looy, Van Springel, Simpson, Driessens, Van Schil, Zoetemelk (zelden is iemand met zoveel respect "platte kaas" genoemd). Zo is dit zoveelste Merckx-boek tegelijk een kleine wielergeschiedenis zoals ze in de ogen van een Belg moeilijk anders kan worden geschreven: met de prestaties van Merckx als ijkpunt. Het boek leest als een diareeks met commentaar van Wauters daar ergens achter ons in het donker.
:: Eddy Merckx, getuigenissen van Jan Wauters, uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts, 176 p, 45 euro
Lees meer over: Cultuurnieuws
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.