Film: La Marche

1983. Een jongere uit de Minguettes, een geplaagde wijk aan de rand van Lyon, krijgt een politiekogel in de buik. Met de steun van zijn vrienden en een sociaal bewogen pastoor organiseert hij een geweldloze mars voor gelijkheid en tegen racisme. Dat is ongezien.

Omdat er afgetrapt wordt met een veel te lange compilatie van archiefbeelden (genre Yannick Noah wint Roland Garros) die ons terugvoeren naar het Frankrijk van 1983, was ik even bang dat Nabil Ben Yadir te hard zijn best gedaan had. Niet om te bewijzen wat hij zelf zoal in zijn mars heeft.

Dat de regisseur van Les Barons aan de verovering van Frankrijk begonnen is, zal zo ook wel opvallen. Nee, we waren bang dat hij te hard zijn best zou gedaan hebben om een onterecht vergeten mars aan een groot publiek te slijten en ons te overdonderen met gemeenplaatsen, sentiment en demagogie. Quod non.

Het is juist heel knap hoe hij evenwichten weet te vinden. Tussen de grote geschiedenis (de historische primeur) en het kleine avontuur van een bonte bende die elke dag door een ander stuk Frankrijk stapt. Tussen tien hoofdrolspelers (van grote ster Jamel Debbouze tot verrassende nieuwkomer M’Barek Belkouk). Tussen humor (oneliners zoals in Les Barons) en bittere ernst (de stappers ondervinden aan den lijve hoe racisten zich niet schamen voor verbaal en fysiek geweld). Tussen boodschap-engagement-waargebeurde geschiedenis en entertainment. Hoog gemikt, niet verloren.

zalen: Kinepolis, UGC De Brouckère, UGC Gulden Vlies