Wonen in Brussel: Daan Stuyven, muzikant

"Brussel heeft mij weer op scherp gezet. Na vijftien jaar Antwerpen moest ik mij verpotten, al was het maar om opnieuw wakker te worden, inspiratie op te doen. Als je zolang in een stad woont — hoe mooi en interessant ze ook mag zijn —, begin je in te dommelen, onvermijdelijk. Ik wist dat het wennen zou zijn, maar ook dat de herbronning haar effect niet zou missen. In een stad als Brussel kun je niet anders dan bij de les te blijven: jezelf laten gaan staat gelijk met wegkwijnen. Je bent het aan jezelf verplicht de straat op te gaan, de lucht op te snuiven en te zeggen: 'Hier ben ik.'" Daan Stuyven (36), muzikant, zanger en gitarist van de popgroep Dead Man Ray, weet het zeker: "You got to walk proud."

Kroonlaan, Elsene. Wat ooit een koetshuis was, bezijden de spoorweg, is nu omgevormd tot een industrieel aandoende woon- en werkruimte. Daan Stuyvens vaste stek voor de komende tien, vijftien jaar.

"Het werd tijd het appartementje in Schaarbeek, waar ik bijna drie jaar heb gewoond, achter mij te laten. Dat ik daar eerst een tijdje heb gekampeerd, was waarschijnlijk toe te schrijven aan plankenkoorts. Het is de noordelijkste kant van Brussel, ik wou tijdens de gewenningsperiode een plek dicht bij de autoweg naar Antwerpen. Ik had ook een appartement gekozen pal aan het Josaphatpark, vlak bij de kiosk: als kind al had ik daarmee een band door de bezoeken met vader en moeder aan Brussel. Voor mij was het een goede instapformule om te ontdekken hoe de stad juist in elkaar zit."

"De buurt op zich was prettig, maar helaas ook afgesneden van de stad door het Noordkwartier, drukke verkeersaders. En de omgeving van het Noordstation is misschien leuk om zo eens wat foto's te nemen, ze is allerminst ideaal om dagelijks door te rijden op weg naar school met je zoontje van vijf. Om het met de woorden van een fan te zeggen: 'Woon één keer in Schaarbeek, maar pak je biezen eer je verhard bent.'"

"Ten slotte ben ik meer naar het zuiden van het gewest afgezakt, het leek me er warmer. Je hebt Matonge, je zit tussen de VUB en de ULB waardoor er heel wat jong volk rondloopt, je hebt het hele Flageygedeelte, fancy maar nog niet te chic. Ik wil hier ook opnieuw mijn eigen studio inrichten, met al mijn orgeltjes, gitaartjes en instrumenten, zodat ik weer ongestoord lawaai kan maken."

"Ook het Franstalige aspect van Elsene trok me aan. In Schaarbeek zaten veel meer Nederlandstaligen en die hebben weleens de neiging van hun Vlaams-zijn iets te veel een zaak te maken. Iemand die zich echt Brusselaar voelt, doet dat niet, die trekt zich daar niets van aan. Die past zich aan, spreekt Nederlands en Frans, het liefst van al door elkaar."

We zitten in de tuin aan een teakhouten tafel. Een boom, een stukje gras, een lap grind met daarop enkele geparkeerde auto's. "Het is een lange weg die mij naar hier heeft geleid. Tot mijn achttiende heb ik in Leuven gewoond, een perfecte stad om je kinder- en jeugdjaren door te brengen. Gezinsvriendelijk, niet te groot, weinig gevaren. Brussel was toen al geen onbekende meer voor mij: mijn grootmoeder is afkomstig van hier, er woonden nog een paar familieleden, mijn ouders moesten dikwijls in Brussel zijn om spullen te komen halen voor hun winkel in relatiegeschenken."

"Van Leuven ging het naar Antwerpen, een jaar later besloot ik me in te schrijven aan Sint-Lukas. Daar ben ik echter op afgeknapt: de buurt was niet meteen de leukste van de stad. Dus werd het weer Antwerpen, al wist ik binnenin dat ik ooit opnieuw in Brussel terecht zou komen. Toen het eindelijk zover was, was het een beetje als thuiskomen: deze stad is me op het lijf geschreven."

Levenscultuur
"Let wel, ik heb in Antwerpen een schitterende tijd gekend. Het is een fantastische feeststad, maar ik had geen zin me serieus en oud te beginnen voelen binnen dat geweld. In Brussel voelt iemand van mijn leeftijd zich minder oud. Deze stad heeft ook een zekere cool, een soort levenscultuur die wellicht beter past bij iets ouder te worden. Antwerpen dat is dag en nacht feesten, dat stopt daar echt nooit. Hier in Brussel sluiten de meeste zaken om twee uur, dan sta je 's ochtends op met een frisse kop. Bovendien had ik er behoefte aan weer in een stad met heuvels te wonen, zoals in mijn jeugdjaren."

"Enfin, er waren wel duizend redenen om naar Brussel te komen. Zo heb je hier mooie dingen van de Vlaamse cultuur, mooie dingen van de Franse én van de Waalse cultuur. Ik voelde Vlaanderen ook almaar Vlaamser worden. Dat is mijn natuur niet, ik ben volbloed Belg. Ik had echt zoiets van: vlucht naar de laatste oase in dit land, het enige wat België aaneen zal houden, samen met het voetbal."

"Niet alleen werkt Brussel inspirerend voor mij, hier kan je ook makkelijker dan elders een project opzetten. Niet alleen omdat er veel meer mogelijkheden zijn om aan steun te raken, ook omdat er zoveel buitenlanders zitten, waardoor er groter wordt gedacht, de mensen je makkelijker au sérieux nemen als je zotte plannen hebt."

"It gives you a kick in the ass, ik ben er echt strijdbaarder door geworden, ik sta weer scherp. Vier of vijf maanden na mijn verhuizing ben ik aan Victory begonnen. Begin november komt er een cd uit met de filmmuziek die ik tot dusver heb gecomponeerd. De nieuwste film, Suspect van Guy Lee Thys, komt tijdens die periode ook in roulatie. Ik heb het bij momenten tamelijk subtiel en abstract aangepakt, maar ook de ruimte gekregen om te spelen. Achtergrondmuziek in caféscènes bijvoorbeeld, daarin ben ik volledig uit de bocht gegaan. Luister je echt heel aandachtig naar wat er gezongen wordt, dan merk je dat het er serieus over is. Verder werk ik aan mijn soloplaat die er ergens in de lente moet komen, aan een documentaire en neem ik enkele singles op met Belgische groepjes."

Boeiend en grappig
"Ik voel me dus echt wel goed in Brussel. Voor alles wat dans en cinema betreft moet je hier zijn. Een pop- of een rockscene heb je hier weliswaar niet, maar wat betreft klassieke muziek, jazz, experimentele dingen moet een mens in Brussel zijn. Ook veel Fransen die niet meer in Parijs willen werken, hebben deze stad ontdekt. Gasten die Brussel de coole versie van Parijs vinden."

Stuyvens zoontje Georges, een pientere blonde krullenbol, eist even de aandacht van papa op. Hij praat honderduit in het Frans, krijgt antwoord in het Nederlands. "Georges is in Antwerpen geboren. Ik heb getracht zijn mama, een Naamse, daar aan de Schelde te importeren, maar dat is niet gelukt. In Antwerpen moet je nu eenmaal niet in het Frans bij een beenhouwer binnenwalsen. Hier, on s'en fout."

"Je hebt in Brussel zoveel culturen door elkaar, zo verrijkend. Ik merk dat ook in de school van Georges. Daar zit alles dooreen en dat geeft een leuke sfeer. Het is een Franstalige school, maar niet omdat ik een uitgesproken voorkeur had: ik had gewoon geen zin in een weekeindje kamperen voor de schoolpoort."

"Ik vind een stad als Brussel bovendien een heel gezonde omgeving voor een kind om op te groeien. Het verkeer, de tunnels, het gewriemel van al die huidskleuren door elkaar: het kweekt al heel snel een wakker levensbeeld. Ik denk daar dikwijls aan als ik met Georges door de stad fiets. Opgroeien in een rustig dorpje, beschermd, daar valt ook wel iets voor te zeggen. Maar dan moet je er achteraf wel blijven, anders ga je nogal ogen trekken. Georges is nog maar vijf, maar voelt zich hier al perfect op zijn gemak, kijkt van niet veel meer op. Televisie kijken vind hij saai, bij wijze van spreken."

"Ik heb trouwens geen tv meer, Brussel is zoveel boeiender. En grappiger. Je komt hier om de haverklap de gekste dingen tegen. Zo reed ik een tijd geleden om vijf uur in de ochtend naar huis. Plots ging de passagiersdeur open en nestelde zich iemand in de zetel naast mij. Een jonge weirdo, een gevaarlijk ogend type. Ik dacht, lap, ik heb het zitten, ik ben mijn auto kwijt. Ik zei: 'Non, on ne va pas faire ça.' De kerel keek me even aan en stapte weer uit. Zo van: bon, ça va. Dat is een soort van van street cool die heel tof is. Nog zoiets. Onlangs passeerde ik op de Anspachlaan twee clochards die daar zaten, beschermd door hun dekens en kartonnen dozen. Zegt de ene: 'Hé, toi, t'es Daan, non? J'ai vu ton documentaire à l'RTBF.' Dat is grappig, je zou bijna kunnen zeggen dat de clochards geen echte clochards zijn, dat het chic volk geen echt chic volk is."

Rivier
"Vanzelfsprekend zijn er plaatsen in Brussel waar ik liever ben dan andere. Het Zoniënwoud is er een van. Ik begin het bos, zoals ze het noemen, ondertussen heel goed te kennen. Je moet dat echt als je achtertuin gebruiken. Zo heb ik er ooit eens een keer afgesproken met iemand om te picknicken, om vier uur 's nachts zaten we er nog. Heerlijk. De Place Saint-Boniface, de Elsensesteenweg, het centrum vind ik ook best te pruimen. En dan zijn er nog de Marollen. Die heb ik als kind al leren kennen en nu gaat Georges er naar school. Er zijn veel mensen die er anders over denken, ik weet het, maar ik vind Brussel verschrikkelijk mooi. Er is heel wat vergane glorie, naast de chaos kan je niet kijken, maar daartegenover staan ongelooflijk veel mooie dingen."

"En lekker eten! Nooit zoveel in restaurants gegeten als hier. Een favoriet voor de late uurtjes is de Mirabelle, bij het kerkhof van Elsene. Heel mooi Brussels decor, smakelijke Vlaamse kost. Een beetje verder is er een fantastische Marokkaan, Medina. La Meilleure Jeunesse bij de abdij van Ter Kameren is dan weer iets helemaal anders. Fris volk, goede cocktails. Ik probeer mensen mij altijd dingen te latenzien die ik nog niet ken. Zo kan ik nog wel een tijdje bezig blijven, nu bijvoorbeeld ben ik bezig aan de plekken waar je lekker kan ontbijten."

"Ik ben hier nu bijna drie jaar en het is nog steeds allemaal fris en vers. Ik heb het gevoel dat deze stad mij goed behandelt, ik ben nog steeds in de verliefdheidsfase. Was Brussel een vrouw, ik zou er prompt een affaire mee beginnen. Ik heb maar één ding aan Brussel op te merken en dat is dat ze de Zenne weer moeten opensmijten. Een stad heeft een rivier nodig. Je hebt hier wel het Kanaal, maar dat raakt maar net aan het centrum. Als ze die Zenne nu weer openmaken, dan ben ik helemaal tevreden."