Rits-studenten naar Congo voor film over cargolijn

Twee studenten van het Rits draaien binnenkort een documentaire over de havenlijn Antwerpen-Matadi. Vanuit Antwerpen zullen ze met een cargoschip meevaren naar deze Congolese havenstad. Ze hopen een treffende vergelijking te maken tussen het heden en het roemrijke verleden van de lijn. Het wordt alleszins een gewaagd eindwerk.

Vroeger was de lijn razend populair door de gigantische Congoboten die passagiers vanuit Antwerpen naar Matadi voerden, een havenstad in Congo. Maar rond het midden van de jaren 1980 bloedde de lijn dood, veelal omdat meer en meer passagiers liever een snel vliegtuig kozen dan een mooie boot. De laatste film over de Congoboten werd door de Brusselse filmmaker Christophe Fraipont gedraaid in 1986.

Twee Rits-studenten, Bart Van den Hove en Werner De Jonge, staan alvast te popelen om zelf een documentaire te draaien over heden en verleden van de lijn. Maar liefst drie weken lang zullen de studenten het reilen en zeilen op een cargoschip volgen, maar de vergane glorie van de Congoboten zal ook aan bod komen. "Ik was altijd al gefascineerd door die enorm mooie, grote Congoboten. De vergane glorie van de koloniale verbindingslijn en het vergeten spoor van de Leopoldville prikkelden mijn verbeelding. De Congoboten van weleer zijn er natuurlijk niet meer, maar toch blijft er beweging op de historische lijn. Vandaag worden er met cargoschepen vooral tweedehandsgoederen richting Congo gebracht. Vrachtschepen vol waar op zoek naar een tweede of vaak derde leven, benadrukken de grote economische honger en bevestigen het belang van een rendabele en sterke transportlijn tussen Noord en Zuid," zegt Bart Van den Hove.

"De film wordt een vergelijking tussen vroeger en nu. Een koloniale trots versus een economisch belangrijke en gretige cargolijn. De fiere en weelderige tochten van weleer versus het harde en vaak eenzame werk van een beperkte crew. Antwerpen-Matadi toont een innemend portret van een vrachtschip en zijn bemanning, in het kielzog van een roemrijk verleden. Onder de vorm van een wekenlange overzeese reis, aan de vooravond van een nieuwe start en in het gezelschap van een kleurrijke crew, belichaamt de film zowel letterlijk als figuurlijk het belang van een toenadering tussen twee werelden," zegt Van den Hove.

Toekomst
De filmmakers zullen zich ook toespitsen op de toekomst van de lijn, want die ziet er heel rooskleurig uit. "Het Havenbedrijf Antwerpen heeft nu concrete plannen om de haven van Matadi mee te helpen opbouwen met de steun van de rederij Safmarine. Er staan grote investeringsplannen op stapel in de haven. Met dit initiatief moet de haven van Matadi een nieuwe impuls krijgen. En net dat positieve willen we ook in de film aan bod laten komen."

"De investeringen zullen ongetwijfeld de twee continenten opnieuw naar elkaar doen toegroeien. De film kost een kleine 75.000 euro, maar de makers krijgen de financiële steun van het Havenbedrijf Antwerpen, de rederij Safmarine en verschillende overheden. We zijn alvast heel vereerd dat het Havenbedrijf aan ons, jonge Brusselaars, geld wil geven."

"We nemen de film op tussen 15 maart en 9 april. Het uiteindelijke resultaat zal vijftig minuten duren," zegt Bart Van den Hove. Hij doet de regie en de camera, en hij krijgt de steun van zijn medestudent Werner De Jonge, die het productiemanagement op zich neemt. Hun begeleider is niemand minder dan de regisseur Luc Haekens van Woestijnvis, die programma's maakte zoals Napels zien en Verhalen aan de waterkant.

Daringman
Bart Van den Hove komt uit Schendelbeke bij Geraardsbergen, maar hij woont al dertien jaar in Brussel. Met deze film is hij zeker niet aan zijn proefstuk. Nadat hij aan het Rits twee kandidaturen beëindigd had, werkte hij als zelfstandig regisseur voor televisiestations als Canvas en tvbrussel en maakte hij reclamefilmpjes voor MCM. Nadien hield hij het Brusselse café Pont Neuf open. "Dat café ligt vlak bij de prostitutiebuurt aan Rogier, en dat bracht me op het idee een film te maken over prostitutie. In de zomer van 2005 ben ik samen met Werner naar Nigeria getrokken, meer bepaald naar Benin City in Edostate, omdat er in Brussel heel veel vrouwen zijn die daarvandaan komen. Daar hebben we heel veel research gedaan over prostitutie."

"Na mijn terugkomst in België is de passie voor Afrika blijven groeien. Nadien ben ik teruggegaan naar het Rits, voor mijn Master, en nu zit ik bijna aan het einde van de studie. Naast mijn studie heb ik al in heel wat Brusselse cafés gewerkt, zoals in de Dolle Mol tijdens de beruchte kraak van Jan Bucquoy. Ik heb enorm veel bewondering voor hem, vooral natuurlijk voor zijn films, zoals La vie sexuelle des Belges. Dat is een biografische film die echt over Jan gaat. Door de kraak in de Dolle Mol zijn ik en Jan alleen maar naar elkaar toegegroeid."

Op dit moment werkt Van den Hove na de schooluren in de Daringman op de Vlaamsesteenweg. Zijn compagnon Werner De Jonge woont ook in Brussel en bepaalt als merchandising designer de uitstraling van de etalages van een jeanswinkel in de Nieuwstraat. "Wij vullen elkaar perfect aan. Ik ben geen makkelijke mens, ik heb een moeilijk karakter, maar met de steun van Werner gaat het zeker lukken."