Canicross: grootste lastpak wordt schoothondje

‘De hond wat meer uitlaten’ en ‘nu eens eindelijk beginnen joggen’ zijn dezer dagen veelgehoorde nieuwjaarsvoornemens. Met canicross slaat u twee vliegen in één klap: lopen met de hond. Een leuke, stevige work-out.

"Ik ken geen enkele hond die niet graag loopt," stelt Peter Vroonen (37), de voorzitter van Canicross Vilvoorde. "Het voornaamste doel van canicross is actief bezig zijn met je hond. Als je een Deense dog voor je hebt lopen, dan zal dat wellicht actiever zijn dan met een chihuahua. Door zijn trekkracht loop je automatisch wat sneller zonder veel extra moeite te hoeven doen. Maar los daarvan: élke hond heeft deugd van canicross."

In navolging van mushing kwam canicross de afgelopen jaren naar deze contreien overgewaaid. Het grootste verschil is dat het baasje niet 'rustig' in een slee, kar of ander transportmiddel plaatsneemt, maar meeloopt. Een elastiek van een tweetal meter verbindt de hond met de heupgordel van de loper. "Veel mensen laten dagelijks hun hond uit én lopen regelmatig. Waarom het niet samen doen? Dan sla je twee vliegen in één klap. Je hebt samen de nodige beweging, en je band met de hond wordt hechter. En ik verzeker je dat je hond na een stevige ren zeer rustig is. Durft mijn dalmatiër vooraf wel eens te blaffen naar een andere hond, na de training liggen ze uitgeput naast elkaar. In Brussel leven heel wat mensen op een appartement. Dit is de perfecte manier om je hond de nodige beweging te gunnen."

Canicross is een teamsport waarbij mens en dier goed op elkaar afgestemd moeten zijn. "Je moet meer gefocust zijn dan bij een 'gewoon' rondje lopen. Vrij snel leert de hond wat links, rechts of how - vertragen - wil zeggen. Al kan het gebeuren dat je in het begin tegen de vlakte gaat als je bijvoorbeeld in een bocht op het verkeerde steunbeen staat en de hond de andere kant uit trekt. Een kat langs het parcours merkt hij meestal niet eens op, omdat ook de hond geconcentreerd is op het lopen en op jouw aanwijzingen. En als hij dan al eens afwijkt, dan kun je hem met de rekker gewoon op het juiste pad brengen."

Zwaar voor het baasje
Net als lopen is canicross een democratische sport: met een goed paar loopschoenen ben je volledig uitgerust. Bij intensieve training kan de hond ook wat aangepast voedsel gebruiken - net als de sportman, overigens. "En soms moeten we mensen terechtwijzen: het gebeurt wel eens dat baasjes een halsband gebruiken, maar dat kan echt niet. Je trekt dan puur op de halswervels. Een gestroomlijnd harnas is aangewezen."

"Canicross is in Brussel nog niet zo bekend," vertelt Vroonen. "Je hebt hier verschillende culturen en ook gewoon minder honden. Ik zie er wel verandering in komen. Het aantal deelnemers groeit. Op wedstrijden zie je nu al 250 deelnemers, terwijl ze vier jaar geleden nog met een honderdtal waren. Die groei is goed, maar niet zonder gevaren: hoe meer volk, hoe groter de kans dat iemand er geld mee wil gaan verdienen. En dat doet de sport geen goed."

Een canicrossclub heeft de hoofdstad nog niet. In Vilvoorde traint de club van Vroonen drie keer per week, telkens een half à anderhalf uur. Af en toe gaan ze 'op verplaatsing', naar bijvoorbeeld het Laarbeekbos of het park van Tervuren. "In groep ligt de snelheid meestal hoger omdat er competitiedrang is onder de honden. De training wordt daardoor zwaarder voor de baasjes."

Naast de maandelijkse trainingen in Brussel organiseert Canicross Vilvoorde ook elk jaar een wedstrijd in Neder-Over-Heembeek, door het Begijnendal en omstreken. Voor de volgende editie is het wel wachten tot 16 september. "Het is een zeer gevarieerd parcours. Op het zes kilometer lange parcours van de lange afstand zijn er bijvoorbeeld maar een tweehonderd meter plat. Het is altijd op en af, en heel mooi. De uitgelezen kans om het groen van Brussel te ontdekken."