Chou de Bruxelles: Hubert Dombrecht

ekende en minder bekende Vlamingen zoeken allemaal hun weg in het Brussels labyrint. Benieuwd naar hun bevindingen, voorkeuren en herinneringen laten wij elke week een van hen aan het woord. Hubert Dombrecht was onder meer toneelmeester en technisch directeur van Theater 140 en de initiator van de Hallen van Schaarbeek.

Eerste herinnering
Een vroege herinnering heb ik aan het Jubelpark, op het einde van de Tweede Wereldoorlog. Ik zag van daaruit duizenden bommenwerpers boven Brussel richting Duitsland vliegen. Ze vlogen heel laag boven onze stad, het lawaai was overdonderend. Een overweldigend spektakel. Uit die periode heb ik natuurlijk nog andere beelden onthouden. Ik kan me nog duidelijk de kleedsnit en haartooi van mijn moeder voor de geest halen. Het zijn allemaal impressies die eigenlijk nooit vervaagd zijn. Om de één of andere reden laten ze me niet meer los.

Geheime plekje
Midden de Palmerstonlaan in Sint-Joost-ten-Node is er een stukje groen waar je heerlijk tot rust kan komen, als het gezellig weer is tenminste. Als toemaatje is er een prachtig Hortagebouw in de buurt. Een ander, iets meer verdoken plekje is het Kapucijnenbos. Het ligt weliswaar niet in Brussel zelf, maar wie er even uit wil, moet maar eens naar het kasteel van Sint-Aldegonde gaan, vlakbij het Arboretum. Op die plek kan je nog regelmatig wild opmerken. Echt een ongerept stukje natuur dat het ontdekken waard is.

Brusselaar aller tijden
Wat mij betreft is dat Ilya Prigogine. In de jaren zeventig won deze wetenschapper, die ook les gaf aan de ULB, de Nobelprijs voor Scheikunde. Hij opende nieuwe wegen in de wetenschap. Wat ik persoonlijk vooral belangrijk vind, is dat hij het belang onderkende van de band tussen de wetenschappelijke en de culturele activiteiten. Hij legde duidelijk de link tussen de twee terreinen. Iemand die in Brussel zijn activiteiten ontplooide en die kan aantonen dat er een verband bestaat tussen cultuur en wetenschap, die vind ik de naam Brusselaar aller tijden waardig.

Lekkerste restaurant
De Intermezzo aan het Muntplein is een restaurant dat smaak combineert met afwisseling. Belangrijk is dat je in Brussel restaurants blijft ontdekken. Mijn persoonlijke smaak gaat uit naar exotische restaurants. Maar ook hier voel ik mij niet gebonden aan vaste stekken. Een van mijn favorieten is een Japans restaurant op de Keizer Karellaan.

Favoriete winkel
Winkelen is voor mij niet bepaald een dagelijkse bezigheid, maar ik hou wel van de Librairie des Sciences. Die winkel was vroeger gevestigd vlakbij het Koningsplein, is verhuisd naar de Troonstraat en heet nu Agora. Heel interessant voor wie houdt van wetenschappelijke werken. Maar je kan er eigenlijk op alle gebieden die met ons hedendaagse leven te maken hebben, je gading vinden.

Leukste café
Af en toe drink ik nog wel een wijntje, maar met bier drinken, ben ik zo'n dertig jaar geleden gestopt. Sinds ik geen bier meer drink, kom ik nog weinig in cafés. Om maar te zeggen dat het heel moeilijk is om in een Brussels café van een goede wijn te kunnen proeven. Als ik tegenwoordig nog een café binnenstap of op een terras wil zitten, kies ik voor een van de drie-vier cafés op het Vrijheidsplein. Op de leuke terrasjes aan het Luxemburgstation neem ik ook wel eens plaats.

Waarvan krijg je een kick?
Brussel is wereldwijd gekend door zijn waaier van culturele voorstellingen. Het aanbod is hier enorm gediversifieerd. Ik zou zelfs zeggen: meer dan in Parijs, Amsterdam of Londen. Maar anderzijds heb ik hier veel projecten weten ontstaan die men uiteindelijk niet tot een goed einde kon brengen. Volgens mij gaat veel talent verloren en wordt de creatieve energie opgeslorpt door administratieve rompslomp.

De echte kick zou dus zijn dat die energie en de creativiteit die zeker voorhanden zijn, efficiënter beheerd en uitgespeeld zouden worden. Zonder gekibbel of vermeende concurrentie tussen de verschillende verantwoordelijken en organisatoren.

Grootste ergernis
Zodra hier een manifestatie aan de gang is, beginnen boven onze hoofden helikopters te cirkelen. Waar die nu nuttig voor zijn, weet ik niet. Maar ergeren doen ze mij in elk geval.

Markant moment
Ik was projectleider van de eerste Zinnekeparade. Misschien is dat de reden waarom ik dat evenement altijd zo markant heb gevonden. Maar er zijn natuurlijk ook de onvergetelijke ogenblikken waarop ik samen met mijn vrienden voor de culturele ontvoogding in de bres ben gesprongen.