Au Stekerlapatte is niet meer

Philippe Noiret, Jeanne Moreau en Ringo Starr hebben er ooit gedineerd, maar indien u nog niet in de Stekerlapatte bent geweest, dan is uw laatste kans verkeken. Het beroemde restaurant van wijlen Daniël Van Avermaet in de Marollenwijk is niet meer. Zijn echtgenote is op zoek naar een kandidaat-overnemer, die de legende wil verderzetten.

Iets meer dan 25 jaar geleden, in 1979 om precies te zijn, stampten Daniël Van Avermaet en zijn echtgenote Jeanine Van Den Hende het restaurant Au Stekerlapatte uit de grond. Stekerlapatte is Marols voor 'stekelbaars' - een verbastering van het Nederlandse 'steker' en het Franse 'la patte', omdat het visje de kinderen die probeerden om het met de hand te vangen, in de vingers prikte. Niet alleen de naam van het etablissement was oer-Brussels, maar ook de menukaart en het interieur. Dat is bijna een eeuw oud en stamt nog uit een vorig leven, toen de zaak een volkskroeg was, Bij Katche. Het publiek bestond uit een mengkroes van Nederlandstaligen, Franstaligen, echte Brusselaars, artiesten, schrijvers, journalisten. Keurige theatergangers zaten er broederlijk naast volksere koppen, het maakte allemaal niet zo veel uit. Tot zelfs helemaal uit Oostende kwamen mensen geregeld naar de Marollen afgezakt voor een stevige biefstuk, ballekes of een andere specialiteit van het huis.

Ook na het plotse overlijden van Van Avermaet twee jaar geleden kon zijn weduwe blijven rekenen op een trouw klantenbestand. In oktober vorig jaar vierde het restaurant nog zijn vijfentwintigjarige bestaan met een fototentoonstelling vol vreugdevolle herinneringen. Maar nu is het sprookje abrupt tot een einde gekomen, en moet Jeanine Van Den Hende noodgedwongen de zaak stopzetten. Met een bloedend hart, want niet alleen vindt ze het verschrikkelijk om haar levenswerk zomaar verloren te zien gaan, bovendien heeft ze geen afscheid kunnen nemen van haar klanten. "Eind augustus, na onze zomervakantie, hadden we opnieuw willen openen, maar dat is vrij onverwacht niet kunnen doorgaan," zucht ze.

"Ik vind het heel erg dat ik al die mensen, die ik door de jaren heen vrij goed heb leren kennen door al onze kleine babbels, nooit meer zal zien. Het is een vreemde relatie die je hebt met je klanten; de meesten weet je niet eens wonen, maar tegelijk heb je elkaar in het restaurant echt wel leren kennen. Gewone vrienden nodig je uit als je ze wil zien, maar klanten komen en gaan zonder dat je daar vat op hebt." Jeanine Van Den Hende zou graag via deze weg haar trouwe klanten bedanken, maar nog liever zou ze ze zelf willen uitwuiven: "Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik iemand vind die de zaak wil overnemen. Het zou zonde zijn om zo'n monument verloren te laten gaan. Bij overnames is het gebruikelijk dat de vorige eigenaar nog een tijdje meedraait, om de nieuwe eigenaars op weg te helpen. Mocht mij dit gevraagd worden, zou ik daar heel graag op ingaan. Op die manier zou ik echt afscheid kunnen nemen van mijn vroegere klanten."

Kinderboeken
Lang wil Jeanine Van Den Hende echter niet meer in een restaurant werken; nu ze zestig is, vindt ze het hoog tijd om van het leven te genieten. "Ik heb meer dan vijfentwintig jaar hard gewerkt, de hele dag en 's avonds. Het is genoeg geweest, het wordt tijd dat ik wat tijd voor mezelf neem," zegt ze. "Het zou een mooie gelegenheid zijn om een oude droom te verwezenlijken: kinderboeken schrijven. Ik vertelde mijn kinderen vroeger altijd verhaaltjes die ik ter plekke verzon. Ik weet dat ik die gave heb, en zou die graag eens gebruiken om een boek te schrijven. Tekenen kan ik niet; de prentjes zullen dus van iemand anders moeten komen."